Η κοινωνία της λήθης θεωρεί ότι τα πράγματα όπως είναι αυτό της αναγνώρισης της γενοκτονίας δεν έχουν λόγο να υπάρχουν γιατί διαταράσσουν τις κοινωνικές σχέσεις. Έτσι κάποιοι από μας αισθάνονται υποχρεωμένοι να ζητήσουν συγγνώμη για αυτόν τον αγώνα. Περιορίζονται σε συμβιβασμένες βάσεις, ώστε να μην πιεστούν, χρησιμοποιούν φτηνή φιλοσοφία, ώστε να μην προκαλέσουν. Ξεχνούν ωστόσο την ουσία. Η φιλοσοφία δεν μπορεί παρά να προκαλέσει μόνο. Είναι μέσα στη φύση της ώστε να αγωνίζεται ενάντια στην κοινωνική αδράνεια. Ο αγώνας για τα δικαιώματα του ανθρώπου δεν μπορεί να υποβαθμιστεί κάτω από το πρόσχημα της ευχαρίστησης. Δεν μπορούμε να δεχτούμε αυτή τη γενική τάση που υπάρχει στον να μετασχηματίζει τον ανθρωπισμό σε ανθρωπιστικό με μοναδικό λόγο ότι είναι πιο εύκολο να περάσει. Δεν είναι για να παραπλανήσει έναν ουδέτερο εχθρό αποκρύπτοντας τον σκοπό μας. Η Γενοκτονία των Αρμενίων είναι ένα έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας και τίποτα δεν μπορεί να την υποβαθμίσει ούτε να την μειώσει. Το έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας είναι μια έννοια ακριβής, όπως το καταδεικνύει το άρθρο 211-1 για τη γενοκτονία.

«Γενοκτονία είναι το γεγονός, σύμφωνα με ένα συντονισμένο σχέδιο με στόχο την μερική ή ολική καταστροφή μιας εθνικής, εθνοτικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας, ή μιας ομάδας η οποία προσδιορίζεται από οποιαδήποτε άλλο αυθαίρετο κριτήριο, που διαπράττεται ή αναγκάζεται να διαπραχθεί εις βάρος των μελών της εν λόγω ομάδας, μία από τις ακόλουθες πράξεις:

– Φόνος των μελών της ομάδας
– Σοβαρή βλάβη της σωματικής ή διανοητικής ακεραιότητας
– Εκ προθέσεως υποβολή της ομάδας σε συνθήκες διαβίωσης που μπορούν να προξενήσουν την πλήρη ή την μερική σωματική καταστροφή της
– Μέτρα που αποβλέπουν στην παρεμπόδιση των γεννήσεων.
– Αναγκαστική μεταφορά παιδιών.

Η γενοκτονία τιμωρείται με ισόβια κάθειρξη.»

Και το άρθρο 212-1 ορίζει ένα πλαίσιο πιο γενικό για το έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας.

«Ο εκκλεισμός, η υποδούλωση ή η μαζική πρακτική και συστηματική των συνοπτικών εκτελέσεων, απαγωγών ατόμων που ακολουθούνται από την εξαφάνισή τους, βασανιστηρίων ή πράξεων απάνθρωπων, που εμπνέονται από κίνητρα πολιτικά, φιλοσοφικά, φυλετικά ή θρησκευτικά και οργανωμένα προς εκτέλεση σύμφωνα με ένα συντονισμένο σχέδιο ενάντια σε μία άμαχη πληθυσμιακή ομάδα τιμωρούνται με ισόβια κάθειρξη.»

Αυτοί οι νόμοι μπορεί να μοιάζουν άκαμπτοι και σκληροί για τους μη-μυημένους αλλά δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι έχουν δημιουργηθεί για να καταδικάσουν μια γενοκτονία, ένα έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας. Αυτές οι έννοιες δεν έχουν τίποτα το αφηρημένο, όσο αναφορά το δίκαιο, είναι καθόλα συγκεκριμένες.

Έτσι το μνημείο στη Λυών για τη γενοκτονία των Αρμενίων δεν έχει να δικαιολογήσει την παρουσία του. Είναι απαραίτητο όχι μόνο λόγω της βαρύτητας του διαπραχθέντος εγκλήματος αλλά επίσης λόγω του γεγονότος ότι δεν έχει ακόμα αναγνωριστεί από την Τουρκία που θέλει να είναι αλλού ευρωπαϊκή. Δεν πρέπει λοιπόν να μπούμε σε ένα διάλογο που θα ήθελε να είναι φιλικός με την πρόφαση να μην πληγωθούν οι απόψεις. Μια γενοκτονία, ένα έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας τώρα καταδικάζεται από τον νόμο. Ο νόμος είναι σκληρός, αλλά είναι νόμος.