Ήταν στο μικρό τους δωμάτιο. Δεν ήξεραν τι να πουν. Δεν υπήρχαν λόγια. Έπρεπε ν’ ακούσουν μουσική. Ήθελαν το Adagio του Κ.216. Μόνο ο Mozart μπορούσε να βοηθήσει διότι δεν υπήρχε πια. Το βιολί ήταν μια επιστολή που δεν άνοιγε. Ο ήχος του είχε γεμίσει το δωμάτιο. Ηρέμησαν για λίγο. Υπήρχε πρόβλημα. Μα το αληθινό πρόβλημα ήταν αν υπήρχε λύση. Πώς να δουν το κρυφό γράμμα; Η ασφάλεια του συστήματος δεν επέτρεπε καμιά παραβίαση. Το ήξεραν. Ήξεραν όμως και τις αρχές της κρυπτογραφίας: δεν υπήρχε απόλυτη ασφάλεια. Το μέλλον έσπαζε κάθε κώδικα. Η ορχήστρα έλεγε ότι έπρεπε να προσπαθήσουν διότι ήταν αδύνατο. Και αυτό αποφάσισαν μετά τις τελευταίες νότες. Βγήκαν και πάλι έξω. Άλλαξαν δρόμο, θα περνούσαν από την κεντρική πλατεία. Εκεί τους περίμενε ο μικρόσωμος άντρας. Ήταν διακριτικός. Όπως πάντα. Τον είδαν αμέσως όμως. Κρατούσε στο αριστερό του χέρι μια σφαίρα με σημάδια. Την κοίταξαν δίχως ν’ ανταλλάξουν μια λέξη. Τους έδειχνε την εφεύρεσή του. Όλα ήταν δυνατά. Αυτό ήταν το μήνυμα. Διέσχισαν και πάλι την πλατεία περνώντας από το σημείο με τις τρεις εκκλησίες. Έπρεπε να καταστρώσουν ένα σχέδιο δίχως να τους παρατηρήσει κανείς. Έτσι και έγινε σ’ έναν στενό χώρο όπου οι ντόπιοι ξεχνούσαν την καθημερινότητα. Σχεδίασαν πάνω σε κάτι μικρά χαρτονάκια ακατανόητα σχήματα. Ήταν οι τύποι των επιστολών. Τώρα ήξεραν τι έλειπε. Το είχαν συναρμολογήσει νοητικά. Η οπή της λήθης δεν τους εμπόδιζε πια. Όμως υπήρχαν και άλλες ελλείψεις. Και δίχως τις άλλες επιστολές δεν γινόταν να βγάλουν νόημα. Υπήρχε μια σειρά και δεν είχαν όλα τα στοιχεία. Επέστρεψαν στη βιβλιοθήκη με τα χειρόγραφα. Αυτήν τη φορά πήγαν κατευθείαν στον υπολογιστή των αρχείων. Όχι τον κεντρικό. Δεν είχαν δικαίωμα. Ο άλλος μπορούσε να βοηθήσει δίχως να το αντιληφθούν οι φύλακες. Για να γράψουν το πρόγραμμα έπρεπε να βρουν στοιχεία. Για να βρουν στοιχεία έπρεπε να έχουν το πρόγραμμα. Το πρόβλημα είχε το ύφος του Kolakoski . Αυτό ήταν το μόνο σίγουρο. Και ήξεραν τη λύση. Την είχαν ήδη προγραμματίσει πριν μερικά χρόνια. Έγραψαν τις πρώτες γραμμές του κώδικα και τα στοιχεία άρχισαν να εσωματώνονται και να παράγουν καινούργιο κώδικα. Σιγά-σιγά ο υπολογιστής έβρισκε και άλλα ανύπαρκτα ονόματα. Με αυτά δημιούργησαν το πρώτο πλέγμα. Ήξεραν ότι δίχως το σύμπλεγμα, το πρόβλημα θα έμενε άλυτο. Οι κλασικές προσεγγίσεις δεν άντεχαν αυτήν την πολυπλοκότητα. Η λύση ήταν μη συμβατική, δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Εκείνη την εποχή υπήρχε ήδη η έννοια της κυβερνητικής. Η εφαρμογή της ήταν απαραίτητη για την επίλυση του προβλήματος. Οι κινήσεις τους ήταν ελάχιστες και με μικρή εμβέλεια. Το θέμα ήταν ο συντονισμός. Μόνο αυτός είχε την ικανότητα να παράξει το φαινομενικό νόημα. Οι νότες δεν αρκούσαν ακόμα και πάνω σε μια παρτιτούρα. Χρειαζόταν η εκτέλεση. Εκεί θα γινόταν η αλλαγή φάσης. Το πρόγραμμα εκτέλεσε την τελευταία εντολή. Και τώρα περίμεναν τα αποτελέσματα του Κοντσέρτου. Ο νέος κώδικας δεν καταγράφτηκε στην οθόνη του υπολογιστή. Ήταν μια σειρά από νότες. Εκείνες άκουγε όταν έγραφε την επιστολή. Αυστριακή μουσική…