Το άρθρο 306 του αναθεωρημένου τουρκικού ποινικού κώδικα προβλέπει να λαμβάνονται τιμωρητικά μέτρα εναντίον όσων δημοσίως τάσσονται εναντίον της τουρκικής πολιτικής στο Κυπριακό και υποστηρίζουν την αποχώρηση των
τουρκικών στρατευμάτων. Από μόνο του αυτό το άρθρο αποτελεί μια απόδειξη ότι η Τουρκία αναγνωρίζει την κατοχή της Κύπρου πράγμα το οποίο επαληθεύει τα ψηφίσματα του Ο.Η.Ε., επιπλέον όμως δημιουργεί και ένα διπλωματικό παράδοξο εφόσον η επίσημη αναφορά των ψηφισμάτων του Ο.Η.Ε. είναι μια αφορμή για την άσκηση του άρθρου 306. Με αυτόν τον τρόπο, βλέπουμε ότι η Τουρκία όχι μόνο απορρίπτει αυτά τα ψηφίσματα, αλλά τα θεωρεί ως αδίκημα.
Πώς μπορούμε τότε να μιλάμε για δημοκρατικό πλαίσιο που έχει ως άμεσο στόχο να ακολουθήσει μια ευρωπαϊκή νοοτροπία; Πώς μπορεί η στρατηγική της σιωπής να έχει αποτελέσματα με ένα τέτοιο καθεστώς; Πώς μπορούμε να αποδεχτούμε αυτήν τη νομική προκλητικότητα και να δεχτούμε την έναρξη των διαπραγματεύσεων; Πώς μπορεί η Κύπρος να πείσει τα άλλα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης ότι δεν έχει καμιά ένσταση όσον αφορά στην ανατολική υποψηφιότητα;
Σε αυτό το πολύ επικίνδυνο ευρωπαϊκό παίγνιο όπου κανείς δεν θέλει να πει ο πρώτος αυτό που σκέφτονται όλοι ανεπίσημα, ο καθένας προσπαθεί να χειριστεί με τη βέλτιστη στρατηγική του το πρόβλημά του. Ενώ πρέπει κάθε χώρα, εφόσον υπάρχει πλαίσιο συνεργασίας, να χρησιμοποιήσει τα επιχειρήματά της ανεξάρτητα από τις άλλες θεωρώντας ότι η κάθε μία έχει μία κυρίαρχη στρατηγική μέσω της ύπαρξης του βέτο. Έτσι στην ουσία δεν θα υπάρξει μόνο ένα βέτο, διότι ο καθένας δεν μπορεί να πάρει το ρίσκο να περιμένει τους άλλους, όμως ο συνδυασμός όλων των κρατών- μελών προσφέρει τη δυνατότητα της ύπαρξης ενός ενιαίου μετώπου στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η περίπτωση της Κύπρου μέσα σε αυτό το δόγμα είναι στην ουσία εύκολη. Για να την αναλύσουμε μπορούμε να εξετάσουμε αναδρομικά τη λύση του προβλήματος. Η ανατολική υποψηφιότητα δεν θα πάρει ημερομηνία για πολλούς και διάφορους λόγους. Άρα τα κράτη-μέλη θα εξετάσουν σε ποιους παράγοντες οφείλεται αυτό το αποτέλεσμα που δεν επιδιώκει μόνο η Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και η ίδια η Τουρκία για να έχει ένα θετικό πλαίσιο για την ειδική σύμβαση. Έτσι οι χώρες που δεν θα έχουν συμμετάσχει σε αυτήν την προσπάθεια, θα υποστούν ένα κόστος από τις άλλες που αναγκαστικά θα το κατορθώσουν μόνες τους. Η θέση της Κύπρου είναι εύκολη σε αυτήν τη διαδικασία εφόσον τα επιχειρήματά της είναι αντικειμενικά, ανθρωπιστικά και νομικά. Ενώ αν αντιστρέψουμε τη θέση της, βλέπουμε ότι είναι αδύνατο να την παρουσιάσει με ορθό τρόπο.
Το Κυπριακό είναι ένα σοβαρό πρόβλημα που είναι όμως επιλύσιμο, αν παρθούν οι σωστές αποφάσεις τη σωστή στιγμή. Αυτή η φάση είναι απλή αν και όχι απλοϊκή και αυτό εξηγεί τη φαινομενική της δυσκολία.