Στην Ελλάδα, ο αγώνας της ελευθερίας απέχει πολύ από τη σημερινή πραγματικότητα. Για μερικούς είναι θρυλικός, για άλλους μοιάζει με παραμύθι για παιδιά. Και στο σχολείο, το μαθαίνουν απλώς σαν ένα κομμάτι μιας μεγάλης διαχρονικής ιστορίας. Δεν αντιπροσωπεύει κάτι το ιδιαίτερα σημαντικό στη συνείδηση του λαού διότι τα χρόνια πέρασαν και δεν υπάρχει πια μια άμεση επαφή με τους ήρωες του 21. Ενώ στην Κύπρο, όχι μόνο μερικοί ήρωες του 55 ζουν ακόμα αλλά υπάρχουν πάμπολλοι αγωνιστές που έζησαν από κοντά τα γεγονότα και κάποιοι έχουν ακόμα στο σώμα τους σημάδια της μάχης που θα κρατήσουν έως το τέλος της ζωής τους. Διαβάζουμε βιβλία που περιγράφουν εκείνη την εποχή κι είναι σαν ν’ανοίγουμε ε φημερίδες. Όλα είναι τόσο ζωντανά και τόσο νεκρά που μας πληγώνουν ακόμα. Μνήμη μας δεν έγινε ακόμα ιστορία, ανήκει ακόμα στη ζωή μας. Ακόμα και τα μνημεία παραμένουν μηνύματα. Κι αν αυ τά είναι φυλακισμένα μας θυμίζουν πιο έντονα τι χρωστούμε στους ήρωές μας.
Η βιαία εισβολή του 74 μάτωσε και πάλι τη μνήμη. Κι η λαβωματιά της απέδειξε ότι πονά ακόμα. Οι πληγές δεν έχουν κλείσει γιατί κάθε τόσο και λιγάκι κάποιος έρχεται να την ανοίξει. Κι αν αυτό θυμίζει προμηθειακή αναφορά δε μπορεί να μας παρηγορήσει. Ο καθένας ξέρει ή μπορεί να μάθει τι έκαναν οι πρόγονοί του για να του δώσουν την ελευθερία της σκέψης και της ζωής. Κι να μερικοί θέλουν να τα ξεχάσουν όλα, υπάρχουν ακόμα οι εγκλωβισμένο. Έτσι στην Κύπρο, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να ξεχάσει. Αυτό όμως δεν αρκεί διότι η ζωή δεν είναι μόνο παρελθόν.

Όλη η σκέψη ενός λαού που ζει ακόμα με τους ήρωες του δε μπορεί να ζει μες στο παρελθόν. Οι ρίζες του, ναι! Όχι όμως και τα κλαδιά του. Το παρόν δεν είναι μόνο το τέλος του παρελθόντος, είναι και η αρχή του μέλλοντος. Όλα αρχίζουν τώρα μ’εμάς. Δε γίνεται να περιμένουμε παθητικά το μέλλον, πρέπει να το δημιουργήσουμε εμείς. Αυτός είναι ο ρόλος της ζωής μας. Και για να γίνει αυτό πρέπει να ξεπεράσουμε τις τωρινές συνθήκες και αυτήν την κρίσιμη περίοδο που διασχίζουμε. Σπάνια η ιστορία δίνει στο λαό την ευκαιρία της επιλογής. Όταν το συνειδητοποιήσουμε αυτό και καταλάβουμε ότι οι αποφάσεις μας θα καθορίσουν το μέλλον του τόπου και του μελλοντικού λαού που αρχίζει με τα παιδιά μας, τότε θα παίξο υμε με όλη μας τη δύναμη το ρόλο μας. Κι εκεί θα δούμε τη σημασία της έννοιας του συντονι σμού.

Όταν ένας λαός αποφασίζει να κινηθεί για το ίδιο του το μέλλον τίποτα δε μπορεί να τον σταματήσει εκτός από την ίδια του τη μάζα. Όχι μόνο εξαιτίας του θέματος της αδράνειας αλλά και της έλλειψης συντονισμού. Αυτός είναι ο λόγος της ύπαρξης του δημοψηφίσματος. Διότι η δυσκολία του συντονισμού προκαλεί άμεσα την ήττα. Δεν υπάρχει μέτωπο δίχως συντονισμό. Ο καθένας ξεχωριστά δεν είναι τίποτα και δε μπορεί να κάνει τίποτα. Αυτός είναι ο πρώτος νόμος του συστήματος που θέλει να ελέγξει μια μάζα. Διότι μιντιολογικά η μάζα δεν είναι παρά ένας στόχος. Δεν πρέπει απλώς να μας ευχαριστεί η τροποποίηση ενός σχεδίου διότι αυτό είναι κάτι τι πολύ συνηθισμένο σε διαπραγματευτικές διαδικασίες. Σημασία έχουν μόνο τα κρίσιμα στοιχεία του σχεδίου. Εκείνα τα σημεία που είναι αντισυνταγματικά και εναντίον του ευρωπαϊκού κεκτημένου.

Όλοι μας ξέρουμε τι έκαναν για μας οι πρόγονοί μας και ξέρουμε τώρα τι πρέπει να κάνο υμε εμείς για τους απογόνους μας. Και σ’αυτή την κρίσιμη περίοδο θα δούμε αν όντως θα παλέψουμε.