(Η Λουτσία βρίσκεται στο σπίτι της Εύας και του Αντρέα… Φαίνεται λυπημένη…) (Medium long shot)

Λουτσία : Δεν ήθελα να σας ενοχλήσω… (Η Εύα επανέρχεται μ’ένα γλυκό του κουταλιού.)
Εύα : Μα τι’ναι αυτά που λες ! (Χρόνος) Το σπίτι μας είναι πάντα ανοιχτό για σένα…
Αντρέας : Το σπίτι μας είναι το σπίτι σου !
Λουτσία : Πράγματι, νιώθω τόσο ωραία εδώ που ντρέπομαι…
Εύα : Να μη ντρέπεσαι και να μας έρχεσαι πιο συχνά…
Αντρέας : H ζωή μας είναι λίγη, γιατί να μην τη ζήσουμε με τους φίλους μας ;
Λουτσία : Αυτό έλεγε ο Χρήστος μα…
Εύα : (την πιάνει από το χέρι) Καταλαβαίνω… (Medium shot)
Αντρέας : Εγώ δεν τα βλέπω έτσι τα πράγματα…
Εύα : Δηλαδή ;
Αντρέας : Αντί να κοιτάζουμε πόσο μας λείπει ο Χρήστος πρέπει να βλέπουμε πόσο πέρασε μαζί μας…
Εύα : Αντρέα, αν είναι να λες…
Λουτσία : Όχι, Εύα… (Χρόνος) Καλά λέει…
Εύα : Τώρα τα βάλατε κι οι δυο μαζί μου ;
Αντρέας : (Κοιτάζοντας τη Λουτσία και συνεχίζοντας) Όταν τον γνώρισα την πρώτη φορά, ένιωσα ότι ζούσε επί αιώνες…
Εύα : Μα εγώ ακόμα το νιώθω…
Λουτσία : Δεν είναι μόνο αυτό όμως…
Αντρέας : Το αίσθημα του τέλους ;
Λουτσία : Ενώ το παρελθόν του φαίνεται τόσο μακρινό, με τον Χρήστο ήταν τόσο κοντινό το…
Αντρέας : Το μέλλον !
Λουτσία : Κάθε μέρα ήταν σαν να είναι η τελευταία…
Αντρέας : η τελευταία των αιώνων…
Εύα : Αντρέα ! (Χρόνος) (Δείχνει τη Λουτσία…) (Close up)
Λουτσία : (Βλέποντας την κίνησή της) Τα λόγια του Αντρέα με βοηθούν… (Close up)
Εύα : Μα είναι δυνατόν να μιλάτε για το τέλος και… (Mediume close shot)
Αντρέας : Δεν κατάλαβες, αγάπη μου… (Χρόνος) Σημασία δεν έχει το τέλος…
Λουτσία : μα πώς φτάνεις στο τέλος…
Εύα : Συζήτηση που πιάσατε !
Αντρέας : Όταν φτάνεις στο τέλος μιας χιλιετίας κάθε στιγμή είναι σημαντική.
Λουτσία : Κάθε στιγμή είναι μια ιστορία…
Αντρέας : Κι αυτές οι στιγμές είναι δώρα για τους φίλους.
Εύα : Θες να πεις ότι ο Χρήστος μας χάρισε το παρόν του ;
Αντρέας : Ναι αυτό το τίποτα που είναι το παν !
Εύα : Πρέπει λοιπόν να χαιρόμαστε για κείνα που μας έδωσε κι όχι για…
Λουτσία : Αν ήταν τόσο απλά τα πράγματα… (Χρόνος) Πόσοι άνθρωποι θα έδιναν τη ζωή τους για να χαρίσουν ένα παρόν ;
Αντρέας : Τι θες να πεις ;
Λουτσία : Ο Χρήστος έλεγε ότι μέσα από το θάνατο μπορείς να χαρίσεις ζωή.
Εύα : ¶λλο πάλι τούτο !
Αντρέας : Κοιτάζουμε μόνο το δράμα της ζωής…
Λουτσία : και δεν βλέπουμε το δώρο του θανάτου… (Χρόνος) Ξέρετε τι μου είπε ένα βράδυ ;
Εύα : Όλα να τα περιμένεις με το Χρήστο.
Αντρέας : Εύα… (Χρόνος) Πες τι σου είπε…
Λουτσία : Μου είπε ότι αν του ζητούσαν να πεθάνει για κάποιον… (Χρόνος) Θα πέθαινε δύο φορές !
Αντρέας : Πεθαίνοντας δύο φορές…
Εύα : (Λυπημένη) Αυτό είναι αλήθεια…
Αντρέας : Τι έπαθες ;
Λουτσία : Σου θύμησα κάτι, Εύα μου ;
Εύα : Όχι, είναι κάτι που δεν έζησα ακόμα… (Σιωπή) Ήταν όταν ο Αντρέας έπαθε ένα ατύχημα…
Λουτσία : Πότε ;
Αντρέας : Πάνε χρόνια τώρα… (Χρόνος) Ένα σοβαρό ατύχημα…
Εύα : Έμεινε μήνες στο νοσοκομείο… (Χρόνος) Κι ο Χρήστος δεν μ’άφησε μόνη ούτε στιγμή ! (Χρόνος) Τον είχα πάντα στο πλευρό μου… (Χρόνος) Τότε μου είπε κάτι που δε θα ξεχάσω ποτέ.
Αντρέας : Εύα μου, δεν είναι ανάγκη να…
Εύα : (πιάνοντας και πάλι τα χέρια της Λουτσίας) Θέλω να ξέρεις ότι ο Χρήστος σου μου είπε : “Μη φοβάσαι, αδελφή μου, αν πάθει κάτι ακόμα και νεκρός θα ξανάρθω πίσω να σου τον φέρω !”