(Μια νοσταλγική μουσική ακούγεται μες στη νύχτα ενός διαμερίσματος. Μια γυναίκα ψάχνει ένα βιβλίο σε μια μικρή βιβλιοθήκη ενώ ένας άντρας διαβάζει μια εφημερίδα…)

(κάμερα Full shot)

Εύα : Δεν το βρίσκω… (Χρόνος) Μήπως ξέρεις πού είναι ;

(Ο άντρας σηκώνει το βλέμμα του για πρώτη φορά.)

Αντρέας : Τι πράγμα ;
Εύα : Το δώρο του Χρήστου…

(ξανακοιτάει τη βιβλιοθήκη .. κάμερα Close up)

(κάμερα Full shot)

(κάμερα double)

Αντρέας : Το λυκόφως των ειδώλων ;
Εύα : Ναι, ναι… (Χρόνος) Ξέρεις πού είναι ;
Αντρέας : Όχι !
Εύα : Μα τότε πώς θυμάσαι τον τίτλο ;
Αντρέας : Θυμάμαι την ημέρα που σου το χάρισε… (Χρόνος) Πάνε τρία χρόνια τώρα…
Εύα : Και το θυμάσαι σαν να ήταν χθες, έτσι δεν είναι ;
Αντρέας : Σωστά ! (Σιωπή. Κάμερα) Τη θυμάσαι εκείνη τη βραδιά ;

(Η γυναίκα κουνά τρυφερά το κεφάλι της)

Εύα : Πάντα θυμάμαι τα δώρα του Χρήστου…
Αντρέας : (Χαμογελώντας) Έχεις δίκιο… Μόνο ο Χρήστος χαρίζει Νίτσε σε …
Εύα : Σε γυναίκα ;
Αντρέας : Όχι, σε φίλους… (Χρόνος) Κάθε δώρο του μοιάζει μ΄ ένα κομμάτι ψυχής.
Εύα : Έτσι το ένιωσα κι εγώ…
Αντρέας : (¶λλο ύφος) Ήταν λευκό ! (Χρόνος) Το είδα στο δωμάτιο…

(κάμερα Full shot)

Εύα : (Φεύγοντας) Έρχομαι…

(Η γυναίκα ανοίγει μια πόρτα και πριν την κλείσει πίσω της…)

Ευχαριστώ ! (Κάμερα Medium close shot)

(Ο άντρας άφησε πια την εφημερίδα κι ακούει τη μουσική…)

(Flashback)

(Κάποιος χτυπάει την πόρτα…)

(Κάμερα Full shot)

(Ο άντρας πάει να σηκωθεί μα την ίδια στιγμή…)

Εύα : Πάω ν’ ανοίξω !

(Η γυναίκα διασχίζει γρήγορα όλο το σαλόνι κι ανοίγει την πόρτα. Κάμερα American plan. Παρουσιάζεται ένα ζευγάρι)

Χρήστος : Η φίλη μου, η Λουτσία…

(Ο άλλος άντρας σηκώνεται)

Αυτό είναι για σας. (Δίνει ένα βιβλίο στη γυναίκα.) Ένα μικρό βιβλίο…
Αντρέας : Τα βιβλία δεν είναι ποτέ μικρά !
Λουτσία : Αυτό το βιβλίο ειδικά είναι γεμάτο φως…
Εύα : Καθίστε… (Κάμερα τραπέζι)
Χρήστος : Ελπίζω να μην αργήσαμε…
Αντρέας : Οι φίλοι πάντα αργούν (Χρόνος) γιατί πάντα μας λείπουν…
Χρήστος : Καλοσύνη σου
Εύα : (στη Λουτσία) Πρώτη φορά στην πόλη μας ;
Λουτσία : Όχι, δεύτερη φορά… (Χρόνος) Ο Χρήστος όμως μου είπε πολλά για σας…
Αντρέας : Δεν είμαστε τα μόνα αξιοθέατα της πόλης !
Χρήστος : Η αξία μιας πόλης προέρχεται από τους ανθρώπους της. Αυτοί τη δημιουργούν…

(Η Εύα κάνει χώρο πάνω στο τραπέζι και πάει να φέρει… (Κάμερα πάνω της))

Flashback (τέλος)

(Ανοίγει και πάλι η πόρτα)

Εύα : Το βρήκα !

(Κάθεται δίπλα στον Αντρέα και του δίνει ένα φιλί…)

Αντρέας : (γελώντας) Τόσο πολύ σου’λειψε ;
Εύα : Εσύ δεν έλεγες ότι οι φίλοι πάντα μας λείπουν ; (Χρόνος) Είναι το τελευταίο του δώρο.

(Η γυναίκα πέφτει πάνω στον ώμο του.)

Αντρέας : Μην κάνεις έτσι… (Χρόνος) Θα μας ξανάρθει.. (Χρόνος) Μη φοβάσαι…
Εύα : Τώρα που βρήκα το βιβλίο του δεν φοβάμαι πια…

(Σιωπή)

Αντρέας : <<Η αλήθεια είναι πάντα απλή.>>
Εύα : <<Αυτό δεν είναι ένα σύνθετο ψέμα ;>>
Αντρέας : Ο Χρήστος ήταν πάντα έξω από την εποχή μας… (κάμερα Close up)
Εύα : Γιατί το λες αυτό ;
Αντρέας : Διότι ποτέ του δεν ήταν ένας επίκαιρος άντρας !
Εύα : Η επικαιρότητα πεθαίνει κάθε μέρα. (Χρόνος) Ο Χρήστος δεν έχει το δικαίωμα να πεθάνει… Πρέπει να ζήσει…
Αντρέας : Γιατί ;
Εύα : Για μας ! (Κάμερα American Plan)
Αντρέας : Κι εμένα μου λείπει ο Χρήστος…
Εύα : Είναι η πρώτη φορά που μου το λες…
Αντρέας : Η σιωπή κρύβει πολλές λέξεις… (κάμερα Close up)

(κάμερα Full shot)

Εύα : Ο Χρήστος έλεγε ότι κάθε λέξη είναι κι ένας κόσμος.
Αντρέας : Ένας ξεχασμένος κόσμος…
Εύα : Όπως οι λέξεις ζουν μέσα στη σιωπή έτσι κι εμείς ζούμε μέσα σε ξεχασμένους κόσμους… (Χρόνος) Λες να μας ξέχασε… (Τον αγκαλιάζει δυνατά…)
Αντρέας : Το φως δεν ξεχνά τις σκιές…
Εύα : Ποιες σκιές ;
Αντρέας : Τις σκιές του πύργου…

(Αλλαγή εικόνας)