Είναι ευρέως αποδεκτό να θεωρείται η διαφάνεια ως ένα μέσο για την άμεση πρόσβαση στη γνώση.
Μη έχοντας κανένα ενύπαρκτο εμπόδιο, η διαφάνεια των πράξεων και των σκέψεων φαίνεται να είναι η πιο εργονομική για να κινείται στο γνωστικό πεδίο.
Αν το άτομο μπορεί να δει την ενότητα προς θεώρηση, γιατί δεν θα μπορούσε αυτός / αυτή να κατανοήσει και τα τμήματά της; Όλες αυτές οι σκέψεις θα μπορούσαν να θεωρηθούν μόνο ως αυταπόδεικτη αλήθεια για εκείνον που δεν θυμάται την περίοδο της διαφάνειας (glasnost) στη Σοβιετική Ένωση και τις ακόλουθες αποτυχίες του Γκορμπατσώφ. Πώς εξηγούνται αυτά τα γεγονότα, αν λάβουμε υπόψην τη διαφάνεια ως ένα απλό φαινόμενο; Στην πραγματικότητα, η διαφάνεια είναι απλή μόνο για όποιον ανιχνεύει χαρακτηριστικά της, για τους άλλους είναι διαφανής και κατ’ ουσίαν αόρατη. Και χωρίς δομή, θεωρείται ως ευκόλως κατανοητή. Ωστόσο, κάποιος θα μπορούσε να ξεχάσει ότι, το κύριο χαρακτηριστικό της στρατηγικής είναι ακριβώς η διαφάνεια των δράσεων, η αφάνεια των σκέψεων. Μια ορατή στρατηγική είναι μια προβλέψιμη στρατηγική και έτσι, είναι καταδικασμένη σε αποτυχία.
Τα πάντα είναι παρακινδυνευμένα στη διαφάνεια και το αόρατο. Έτσι, η διαφάνεια των δράσεων αποτελεί εμπόδιο για τη σκέψη των άλλων με αρνητικό τρόπο, ως αντίπαλοι σε μια σύγκρουση, καθώς και με θετικό τρόπο, ως εταίροι σε ανθρώπινες σχέσεις. Το εγγενές πρόβλημα προέρχεται από το γεγονός ότι είναι δύσκολο να κρίνουμε μία διάφανη πράξη ή συμπεριφορά. Στην ουσία, είναι δύσκολο να το συλλάβει κανείς. Είναι τόσο εύκολο να υπερασπιστεί τον εαυτό του αντιμέτωπος με μια επιθετικότητα, όσο είναι δύσκολο να αντιμετωπίσει μια αδιάφορη και ανιδιοτελή δράση.
Σε έναν κόσμο που κυριαρχείται από τον ανταγωνισμό, πώς μπορεί κανείς να αναλύσει της συμπεριφορά του αλτρουιστή;
Πώς να αγνοήσει μία κρυμμένη αιτία κάτω από μιά διάφανη επιφάνεια;
Είναι αυτή μια εξελιγμένη μορφή υποκρισίας, ακριβώς όπως μια φωτιά προσελκύει όντα μέσω του φωτός, ώστε να τα παγιδεύσει; Πώς να ανιχνευτεί αυτό που το άτομο δεν μπορεί να δει; Πώς να εμπιστευθεί χωρίς να γνωρίζει;
Εντοπίζουμε το ίδιο νοητικό σχήμα στην νομοθεσία.
Πώς μπορεί το δικαστήριο να αντιμετωπίσει την αθωότητα; Όσον αφορά την ενοχή, ξέρει πώς να ενεργήσει, τουλάχιστον θεωρητικά και σε ποιο βαθμό.
Ωστόσο, πώς αντιμετωπίζει την αθωότητα ή ακόμα πιο απλά την υποτιθέμενη ενοχή;
Πώς κατηγορεί και καταδικάζει κάποιον χωρίς αποδείξεις της ενοχής του / της.
Τώρα, μπορούμε να δούμε μέσω αλτρουισμού την προβληματική που υποκρύπτεται πίσω από τη διαφάνεια στον κοινωνικό κόσμο.
Ο τελευταίος, που επινοήθηκε από τη μάζα και για την μάζα, δεν είναι σε θέση να επεκτείνει τον τομέα της ισχύος του σε όλες τις εσωτερικές μοναδικότητές του.
Πώς γίνεται η διαχείριση αυτών των ιδιομορφιών, που αντιπροσωπεύουν τίποτε για τη μάζα και τα πάντα για την ανθρωπότητα; Χωρίς αυτές, η μάζα θα έμοιαζε με αυτό που είναι, αλλά η ανθρωπότητα δεν θα είχε κανένα νόημα.
Τώρα, είναι σαφές ότι η συμπεριφορική διαφάνεια των ιδιαιτεροτήτων αντιπροσωπεύει ένα πραγματικό εμπόδιο για την πλειοψηφία, που δεν είναι συνηθισμένη σε αυτού του είδους ανθρώπινη σχέση.
Το πρόβλημα με τις σχέσεις δεν προέρχεται από κρυφά αίτια, αλλά αντιθέτως, συνεπεία της διαφάνειας, από την προφανή απουσία της αιτίας. Χωρίς καμία προφανή αιτία, η μοναδική συμπεριφορά γίνεται μυστηριώδης και ύποπτη, διότι η διαφάνεια είναι ένα γνωστικό εμπόδιο.
Το άτομο βλέπει μόνο ό,τι καταλαβαίνει, έτσι ώστε η μοναδικότητα να παραμένει αόρατη σε αυτόν.
Έπομένως, η ίδια η φύση της διαφάνειας οδηγεί σε μια τεράστια έλλειψη κατανόησης ανάμεσα σε εκείνους που είναι μόνοι και εκείνους που είναι όλοι.