Πάνω στο ξύλο χαράξαμε
το φως του μαύρου
που έλαμψε μόνο ένα βράδυ
για να μη ξεχάσει
η μνήμη μας
εκείνες τις στιγμές
εγκλωβισμένες
μες στο παρελθόν.

Κάποτε παλιά
τα μικρά παιδιά
δεν ήταν ποτέ τους μόνα
τα βράδια
μιαν ανεράδα
ήταν πάντα μαζί τους
σε κάθε τους όνειρο.

Όμως με το πέρασμα του χρόνου
χάθηκε η ανεράδα των ονείρων
από τα μάτια των παιδιών
και καρφώθηκε στο βλέμμα
της μαμάς τους.
Κι από τότε
τα σύνορα της πατρίδας
χωρούν στα δάκρυα
της μνήμης και της αγάπης
μιας χαμένης ανεράδας
μες στα μάτια μιας μητέρας.