Στη Συνδιάσκεψη Ειρήνης Παρισίων του 1919, τα επιχειρήματα των Ελλήνων βασίστηκαν κατά κύριο λόγο πάνω σε δύο θεμέλια. Το πρώτο είναι ότι το θέμα της γλώσσας είναι καθαρά επιλογή της γερμανικής πολιτικής. Έτσι χρησιμοποιήθηκε το παράδειγμα της Αλσατίας και της Λωρέν οι οποίες ήταν γαλλικές από επιλογή και γερμανικές λόγω γλώσσας. Με άλλα λόγια η ιδέα ήταν να επηρεάσουμε θετικά τη Γαλλία που θεωρούσε βέβαια αυτές τις δύο περιοχές ως κατεχόμενά της από το 1870 μετά την ήττα της ενάντια της Γερμανίας. Το δεύτερο θεμέλιο ήταν η ιδέα του Αμερικανού Προέδρου Wilson που δίνει βάση στην επιλογή των λαών και πρόκειται για ένα επιχείρημα που εφάρμοσε πάνω στο αρμενικό ζήτημα. Έτσι ο αυτοπροσδιορισμός των λαών αποτελούσε ένα ξεκάθαρο μήνυμα, αφού οι Βορειοηπειρώτες έλεγαν όλοι ότι είναι Έλληνες και όχι Αλβανοί βέβαια. Έτσι ο συνδυασμός αυτών των δύο θεμελιακών επιχειρημάτων όσον αφορά στα Ανθρώπινα Δικαιώματα έπιασε τόπο και μάλιστα οδήγησε στη συνέχεια στο Μυστικό Σύμφωνο αλλά και στην αποδοχή του από τις Μεγάλες Δυνάμεις. Όμως το πρόβλημα μεταξύ Ιταλίας και Γιουγκοσλαβίας δεν βοήθησε για να γίνει η εφαρμογή του.