Στο πλαίσιο της Συνθήκης Βουκουρεστίου του 1913 μεταξύ της Συμμαχίας της Ελλάδας, της Ρουμανίας και της Σερβίας αφενός και της Βουλγαρίας αφετέρου, υπήρξαν διαπραγματεύσεις που έγιναν μερικούς μήνες πριν. Ας υπενθυμίσουμε πρώτα ότι ο Βασιλιάς Γεώργιος Α’ είχε δολοφονηθεί τον Μάρτιο. Ενώ τον Απρίλιο ο Βενιζέλος ενημερώνει γραπτώς τον Δάνεφ περί μη ύπαρξης σχετικής συμφωνίας μεταξύ Σερβίας και Ελλάδας. Εκεί του επεσήμανε ότι η Ελλάδα θα ήθελε να μετατρέψει τη Θεσσαλονίκη σε ελεύθερο λιμάνι. Αλλά το πιο σημαντικό είναι να του προτείνει να γίνει μια χωριστή συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Βουλγαρίας θα είχε ως θεαματική επίπτωση, να μην ασχολείται πια η Ελλάδα για τις Σερβοβουλγαρικές διαφορές που αφορούσαν στο Μοναστήρι. Έτσι στη συνέχεια αυτής της πράξης, ήταν η χρήση της από τον Βούλγαρο Πρωθυπουργό Γκέσωφ έτσι ώστε να αποδείξει ότι η Ελλάδα δεν ενδιαφερόταν για το θέμα της διανομής της Μακεδονίας. Καλό να το έχουμε στο μυαλό μας για το μέλλον. Στη Συνθήκη η Ρωσία όχι μόνο δεν μας βοήθησε αλλά αντιθέτως υποστήριξε όλα τα αιτήματα της Βουλγαρίας ακόμα και για την παραχώρηση της Καβάλας. Ενώ η Γερμανία και η Γαλλία ενίσχυσαν τις ελληνικές θέσεις. Έχει ενδιαφέρον να έχουμε αυτά τα δεδομένα στο μυαλό για να ερμηνεύσουμε σωστά, ορθολογικά και στρατηγικά το Σκοπιανό για να μην έχουμε ψευδαισθήσεις που οδηγούν σε καταστροφές. Διότι πρέπει πάντα να είμαστε προσεχτικοί σε θέματα εθνικά και υπερκομματικά.