Το ταξίδι ήταν τόσο μακρινό που θα μπορούσε να γραφτεί πάνω στους τοίχους της παλιάς της ιστορίας μας, αλλά ποιος να προλάβει εκείνες τις ημέρες πριν την εκστρατεία. Ήμασταν από την αρχή σε μια συνεχή πίεση κι όλοι μας θέλαμε να βρεθούμε στην άλλη άκρη του κόσμου, στο άλλο ημισφαίριο, στην άλλη ήπειρο για να πολεμήσουμε στο νέο μέτωπο που είχε ανοίξει για την απελευθέρωση των αθώων. Είχαμε μάθει πως δεν θα έρχονταν μαζί μας οι στρατιώτες που ήξεραν τα κατεχόμενα, αλλά αυτό δεν άλλαζε τίποτα στην αποστολή μας, αφού έπρεπε να γίνει πάση θυσία. Δεν λυπηθήκαμε λοιπόν, δεν ήταν το ύφος μας. Έτσι μετά το απέραντο γαλάζιο και τη στάση μας στην έρημο, ανακαλύψαμε επιτέλους τις ακτές που θα πέθαιναν οι δικοί μας για τους άλλους, τις ακτές που θα είχαν γράμματα για να θυμόμαστε στη συνέχεια πόσοι χάθηκαν σε αυτόν τον απεγνωσμένο αγώνα. Αλλά δεν είδαμε πού θα ήταν τα πανέμορφα κοιμητήριά μας, όπου κάθε τάφος θα είχε το όνομα ενός συμμαχητή μας πάντα στολισμένος από τους απογόνους μας προς τιμή των θυσιών μας. Εκεί βρεθήκαμε όλοι μαζί κι όταν βγήκαμε από το γαλάζιο για ν’ αγγίξουμε τις πέτρες μας υποδέχτηκαν θανατηφόρα βόλια γιατί κανείς δεν μας είχε προειδοποιήσει, γιατί κανείς δεν μας προστάτευσε τη στιγμή που άρχισε η αθανασία μας κι εκεί βρήκαμε τον παράδεισο απρόσμενα.