Η έννοια της νατοϊκής Κύπρου μπορεί να φαίνεται ουτοπική σε μερικούς, αλλά δεν είναι αδιανόητη. Βέβαια μερικοί μπορεί να προβάλουν το θέμα του τουρκικού βέτο αλλά είναι απλώς ένα εμπόδιο που θα προσπεράσουμε στρατηγικά ακόμα κι αν θεωρείται απίστευτο για πολλούς. Διότι πολύ απλά η Τουρκία είναι μόνο και μόνο ένα κράτος μέλος που όχι μόνο δεν έχει το πάνω χέρι μέσα στο ΝΑΤΟ, αλλά δεν είναι σίγουρη για το πόσο θα μείνει στο μέλλον. Στην πραγματικότητα όμως για την υλοποίηση αυτής της προοπτικής υπάρχει ένας θεσμός που προσφέρει πολλές δυνατότητες και ειδικά για ένα κράτος-μέλος της ευρωπαϊκής ένωσης. Αυτός ο θεσμός είναι η Συνεργασία για την Ειρήνη (δηλαδή partnership for Peace). Ας εξετάσουμε το όλο πλαίσιο. Κράτη-μέλη της ευρωπαϊκής ένωσης που ήταν ιδρυτικά μέλη του ΝΑΤΟ είναι: το Βέλγιο, η Δανία, η Γαλλία, η Ιταλία, το Λουξεμβούργο, η Ολλανδία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Στη συνέχεια εισήλθε στο ΝΑΤΟ η Ελλάδα , η Γερμανία και η Ισπανία και μετά τη λήξη του ψυχρού πολέμου: η Τσεχία, η Ουγγαρία, η Πολωνία, η Βουλγαρία, η Εσθονία, η Λετονία, η Ρουμανία, η Σλοβακία, η Σλοβενία και η Κροατία. Και στη Συνεργασία για την Ειρήνη έχουμε τα εξής κράτη-μέλη της ευρωπαϊκής ένωσης: την Αυστρία, τη Φιλανδία, τη Μάλτα, τη Σουηδία και την Ιρλανδία. Με άλλα λόγια η Κύπρος είναι προς το παρόν η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που δεν ανήκει σε κανένα από αυτούς τους θεσμούς. Καθώς η ένταξη στη Συνεργασία για την Ειρήνη δεν είναι προβληματική μπορεί εύκολα ν’ αποτελεί μια συνέχεια των εντάξεων στην ευρωπαϊκή ένωση το 2004 και στην ευρωζώνη το 2008. Με άλλα λόγια για το όραμα της νατοϊκής Κύπρου μια ενισχυτική πράξη θα ήταν η ένταξη στη Συνεργασία για την Ειρήνη που είναι πολύ πιο σημαντική από οποιαδήποτε ψευτοδιαπραγμάτευση σε κοινοτικό επίπεδο αφού θα είναι εθνικό επίτευγμα για την Κύπρο.