Αφού ξέφυγες από τα νοσοκομεία κι όλα τα βάσανα, ήταν ανάγκη να εγκαταλείψεις τον αγώνα τώρα; Κι όπως λέει ο άντρας σου ποιος θα σώσει τον τόπο τώρα; Είναι δυνατόν εσύ που είσαι της ενέργειας να άφησες την πράξη. Ξέρω ότι θα μου πεις ότι σε πειράζω ακόμα και τώρα αλλά πάντα ήταν έτσι η σχέση μας η ανθρώπινη. Και να ξέρεις ότι θα συνεχίσω να μιλώ για σένα, κι αν δεν είδες το έργο που ετοιμάζουμε τόσα χρόνια για την Κρήτη, θα είσαι μαζί μου και στα εγκαίνια. Ο Σταύρος ξέρει ότι το εννοώ. Με άλλα λόγια και μετά δεν γλιτώνεις από τη μνημοσύνη μας. Έτσι το γραφείο σου μπορεί να μας λείψει αλλά όχι εσύ, αφού πάντα μια καρέκλα θα είναι για σένα. Κι εσύ που έλεγες την προσευχή στον μικρό σου ακόμα και στο τηλέφωνο, είμαι σίγουρος ότι θα βρεις ένα ισχυρό δίκτυο για να συνεχίζεις να του τη λες κάθε φορά. Όσο για μας μην ανησυχείς, οι αετοί και τα γεράκια ξέρουν από ουρανό αφού είναι ο μοναδικός τους τρούλος. Ήταν όμως ανάγκη να φύγεις για να σου πούμε πόσο σ’ αγαπάμε; Έπρεπε να το πεις, ρε Χριστιανή. Θα σου το λέγαμε ακόμα πιο συχνά. Αφού μας έβλεπες ακόμα και με τη μάσκα του νοσοκομείου δεν παίξαμε ποτέ θέατρο και γελούσαμε μαζί για τα χοντρά βιβλία που σ’ άγγιζαν τόσο πολύ. Φαντάζομαι ότι θα λάβεις αυτή την επιστολή αφού δεν έβαλες ποτέ εμπόδια στις συνομιλίες μας. Ήθελα απλώς να ξέρεις ότι ακούω πια και τη σιωπή σου.