Το πρόβλημα του κοιτάσματος Αχιλλέα που είναι καθαρά μέσα στην ελληνική ΑΟΖ, είναι ότι είναι κομμένο στα δύο. To 1/3 είναι μέσα στο θαλάσσιο οικόπεδο 2 και τα 2/3 στο από κάτω, δηλαδή στο θαλάσσιο οικόπεδο 4. Αυτό δεν είναι καθόλου θετικό για κάποιον που θέλει να επενδύσει στην περιοχή εκτός αν βέβαια έχει άλλες βλέψεις για πιο μετά. Ο Νόμος περί υδρογονανθράκων χρειάζεται τροποποίηση, ώστε να γίνει πιο ευέλικτος για την περίπτωση που υπάρξει ανακάλυψη και βρεθεί κάτι σημαντικό σε έκταση, το οποίο συμβαίνει με το κοίτασμα Αχιλλέας. Ο λόγος είναι στρατηγικά οικονομικός. Πιο συγκεκριμένα, επειδή η γεωλογική δομή του κοιτάσματος είναι ασβεστόλιθος, δηλαδή με μικρό πορώδες <10%, σε αντίθεση με το κοίτασμα Αφροδίτη όπου η γεωλογική δομή του κοιτάσματος είναι ψαμμίτης δηλαδή άμμος με μεγάλο πορώδες >20%, οι δαπάνες γεωτρήσεων διαπίστωσης εάν το κοίτασμα είναι παντού το ίδιο ομοιόμορφο για εκμετάλλευση για να τύχει δανείου εκμετάλλευσης είναι πολύ μεγαλύτερες από αυτές που έγιναν στην κυπριακή AOZ. Άρα ο Νόμος περί υδρογονανθράκων και η αντίστοιχη προκήρυξη και σύμβαση παραχώρησης πρέπει να καλύπτει τον ανάδοχο τόσο πρακτικά όσο και φορολογικά. π.χ. Σε περίπτωση πολλών γεωτρήσεων αξιολόγησης, θα πρέπει στα 1.000 μέτρα θαλάσσιο βάθος που βρίσκεται το κοίτασμα Αχιλλέας να γίνουν δοκιμές παραγωγής (ή καύσης) και αυτό θα μπορούσε να πάρει πολλούς μήνες. Στο διάστημα αυτό θα έπρεπε ο ανάδοχος για να μειώσει το κόστος του – εάν πρόκειται για πετρέλαιο – να μπορεί να πουλάει την παραγωγή του στην αγορά και αυτό π.χ. δεν προβλέπεται καν από τον Νόμο. Τα νέα δεδομένα των σεισμικών δεν δείχνουν αυτομάτως ότι η αξία είναι μεγαλύτερη, διότι ένα ενιαίο κοίτασμα που καλύπτεται από μία κορυφή δομής έχει μεγαλύτερη αξία από ένα κοίτασμα που διαθέτει δύο κορυφές δομών, διότι θα υπάρξουν περισσότερα έξοδα εγκαταστάσεων υποδομής για παραγωγή. Eάν τελικά υπάρξει ανακάλυψη δηλαδή πιθανότητα 20% – η αξία θα εξαρτηθεί από πόσο πλήρη θα είναι η δομή υψομετρικά με υδρογονάνθρακες μεταξύ νερού και κορυφής της δομής ή των δομών. Θα πρέπει λοιπόν να είμαστε εξαιρετικά προσεκτικοί με την Σύμβαση που θα γίνει στο θαλάσσιο οικόπεδο δύο και ανάλογα με τις δυσκολίες και τα ευρήματα να είναι μία σύμβαση Win-Win, πράγμα πολύ δύσκολο χωρίς μία γενικότερη στρατηγική πάνω στο θέμα της ενέργειας. Διότι θα αποτελέσει ένα νέο σημαντικότερο παράδειγμα προς μίμηση όπως ήταν το Κοίτασμα Rospo Mare της ELF kai το Κοίτασμα Acquila της AGIP-ENI στην Αδριατική – Βόρειο Ιόνιο Ιταλίας. Εάν βρεθεί αέριο ή πετρέλαιο στο κοίτασμα Αχιλλέα με καλά χαρακτηριστικά πορώδους τότε αυτό το στρατηγικό κοίτασμα θα παράξει για περίπου 50 χρόνια και αυτό είναι το μέλλον της πατρίδας μας. Ας το κοιτάξουμε λοιπόν πιο προσεκτικά το όλο θέμα.