Επειδή η πρωτεϊκή μορφή της νοημοσύνης είναι ορατή παρά μόνο με την έννοια της μεγαλοφυΐας, η μέτρηση της νοημοσύνης περιορίστηκε στο γραμμικό . Αυτό το όραμα της νοημοσύνης μας οδήγησε στο να πιστεύουμε ότι αυτή είχε έναν χαρακτήρα μοναδικό, δημιουργώντας την ίδια στιγμή ένα παράδοξο εφόσον η παρατήρηση αποδεικνύει ότι υπάρχουν πολλά είδη νοημοσύνης. Για να επιλύσουμε αυτό το παράδοξο, υιοθετήσαμε μία άλλη θεωρητική προσέγγιση βασισμένη στην έννοια της ακραίας νοημοσύνης. Αυτή η τελευταία, όπως το δείχνει η έρευνα των μεγαλοφυϊών είναι καθαρά πρωτεϊκή και είναι αντίθετη με εκείνη του προικισμένου. Έτσι μέχρι ένα συγκεκριμένο επίπεδο νοημοσύνης, έχουμε μία πολλαπλότητα απλών μορφών και σε ένα άλλο επίπεδο μία πολύπλοκη πρωτεϊκή μοναδικότητα. Είναι ωστόσο δυνατόν να έχουμε ένα ενοποιημένο όραμα αυτών των διαφορών. Από τη στιγμή που η ακραία νοημοσύνη είναι πρωτεϊκή, δείχνει de facto την πολυπλοκότητα της μοναδικότητας. Αντιπροσωπεύει λοιπόν μια ενοποίηση νοημοσύνων που μοιάζουν διαφορετικές σε ένα άλλο επίπεδο. Όπως οι δυνάμεις της φυσικής που ενώνονται όταν αυξάνεται η ενέργεια. Μπορούμε λοιπόν να δούμε την δομή της νοημοσύνης ως μία πολλαπλότητα που περιέχει μονοπάτια με ομοτυπικά μέτρα και που έχει μια ενωτική μοναδικότητα όταν οι μετρήσεις αγγίζουν την ακραία νοημοσύνη. Είναι λοιπόν δυνατό να ερμηνεύσουμε αυτή την οπτική ως την ατομική υλοποίηση της έννοιας της διακλαδικότητας. Για να συμπληρώσουμε αυτή την προσέγγιση, μπορούμε να εξοπλίσουμε τη δομή με μία ιεραρχία υπερβολική βασισμένη όχι πια πάνω στο σύνολο των λημμάτων, αλλά στην ομάδα των λημμάτων των οποίων η επίλυση απαιτεί την αποτελεσματική χρήση της πρωτεϊκής προσέγγισης της νοημοσύνης. Με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε tests υπερδύναμης ικανά να μετρήσουν αυτή την μορφή που είναι ριζικά διαφορετική από την απλή νοημοσύνη.