Σ’ ένα σαλόνι μια γυναίκα παίζει στο μαντολίνο ένα κομμάτι του Schumann, ενώ ένας άντρας κοιτάζει έναν πίνακα στον τοίχο. Αφού τελείωσε και άφησε το μαντολίνο πάνω στο τραπέζι, κάθισε πάνω στον καναπέ. Έτσι ακούστηκε και η σιωπή του βλέμματος.

Γιώργος: Γιατί είναι τόσο σημαντικό αυτό το κομμάτι για σένα;
Κυριακή: Δεν θέλω να το ξεχάσω. Σιωπή
Γιώργος: Δεν απάντησες όμως… Χρόνος
Κυριακή: Ανήκει στην ιστορία μου.
Γιώργος: Δηλαδή;
Κυριακή: Οι Schumann έγραψαν ένα βιβλίο που άγγιξε την ψυχή μου με τη ζωή τους.
Γιώργος: Πες μου περισσότερα για αυτό το βιβλίο…
Κυριακή: Νομίζω πως πρέπει να το διαβάσεις κι εσύ. Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι ότι θα ακούσεις μετά από αυτό, διαφορετικά τη μουσική του.
Γιώργος: Το έχεις κάπου εδώ;
Κυριακή: Βέβαια, θα πάω να σου το φέρω.
Γιώργος: Πιο μετά, ήθελα…
Κυριακή: Τι πράγμα;
Γιώργος: Και αυτός ο πίνακας τι αντιπροσωπεύει για σένα;
Κυριακή: Είναι κομμάτι της ιστορίας μου.
Γιώργος: Το λες σαν να έχει βάθος Χρόνου.
Κυριακή: Έχει μεγαλύτερη σημασία ακόμα. Χρόνος
Πάω να φέρω το βιβλίο.