Στο ίδιο σαλόνι

Κυριακή: Αυτό είναι… Του δίνει το βιβλίο
Γιώργος: Το αίνιγμα παραμένει… Σιωπή
Κυριακή: Για το βιβλίο ή τον πίνακα; Χρόνος 
Γιώργος: Για τα δύο: το ένα μιλά αλλά δεν ξέρω τι λέει, ο άλλος δείχνει αλλά δεν γνωρίζω το τοπίο.
Κυριακή: Δεν σου έκρυψα ποτέ ούτε το ένα ούτε τον άλλον.
Το βιβλίο είναι μια βαθιά ιστορία αγάπης που δεν χάθηκε μέσα στον Χρόνο, ο πίνακας είναι της ερήμου εκεί που ζουν οι σπάνιοι άνθρωποι.
Γιώργος: Η όαση της αγάπης και η έρημος της ανθρωπιάς. Σιωπή 
Κυριακή: Ακούς το αόρατο και είδες τη σιωπή… Χρόνος 
Γιώργος: Θα μπορούσες να ξαναπαίξεις το κομμάτι…
Κυριακή: Τώρα που ξέρεις… Με χαρά. Παίρνει το μαντολίνο και αρχίζει να παίζει.
Γιώργος: Ευχαριστώ που υπάρχεις…
Κυριακή: Μην υπερβάλλεις, δεν παίζω τόσο καλά.
Γιώργος: Ακούω όμως τις χορδές της ψυχής και βλέπω τα δάκτυλα της ανάγκης.
Κυριακή: Πες μου τι θέλεις;
Γιώργος: Δεν ξέρω ακριβώς. Μάλλον το παρελθόν σου.
Κυριακή: Τι εννοείς;
Γιώργος: Δεν έχω άλλο τρόπο να πλάσω το μέλλον.
Κυριακή: Τώρα συνειδητοποίησα ότι δεν έχεις γεννηθεί ακόμα.