Αναστασία: Δεν ήξερα για το μέταλλο της βελανιδιάς…

Χρήστος: Μην έχεις τύψεις… Ποιος βλέπει σπαθιά στα κλαδιά της βελανιδιάς.

Αναστασία: Προσέχουμε τα φύλλα…

Χρήστος: Αλλά δεν τα διαβάζουμε.

Αναστασία: Το κάνεις εσύ;

Χρήστος: Πώς αλλιώς θα ζούσα.

Αναστασία: Είναι αναγκαίο λοιπόν…

Χρήστος: Η ανάγνωση της φύσης.

Αναστασία: Άλλοι την βλέπουν μόνο ως περιβάλλον.

Χρήστος: Μιλούν για οίκο εκεί που υπάρχουν μόνο δέντρα.

Αναστασία: Τότε τι είναι το μέταλλο.

Χρήστος: Η φωνή του.

Αναστασία: Δεν περίμενα αυτή την απάντηση.

Χρήστος: Τι περίμενες ακριβώς;

Αναστασία: Δεν ξέρω αλλά όχι κάτι τέτοιο.

Χρήστος: Και τα σπαθιά τα ακούς;

Αναστασία: Μόνο όταν χτυπιούνται.

Χρήστος: Αλλά ποιος είναι ο ήχος όταν δεν χτυπούν.

Αναστασία: Μου θυμίζει την ερώτηση για το χέρι.

Χρήστος:  Τότε φαντάσου τη χειρολαβή.

Αναστασία: Είναι η φωνή λοιπόν.

Χρήστος: Αυτό λέει κι η σφραγίδα.