Ιωάννης: Δεν ξέρω τι γινόταν τότε σ’ εκείνη την πανδημία, αλλά είμαι σίγουρος ότι έπρεπε να γελούσαν και κάπου κάπου.
Λουκάς: Έχεις δίκιο, είναι το πιο φυσιολογικό.
Ιωάννης: Το σκεφτόμουνα ειδικά στη φάση απομόνωσης όπου ζούμε ο ένας πάνω στον άλλο.
Λουκάς: Τι σκέφτηκες;
Ιωάννης: Έλεγα στον εαυτό μου ότι τώρα που έκλεισαν τα σχολεία, οι γονείς θα αντιληφθούν ότι δεν είναι οι καθηγητές το πρόβλημα…
Λουκάς: Με αυτήν την έννοια, νομίζω ότι αν δεν βρουν οι επιστήμονες το εμβόλιο, θα το βρουν οι γονείς.
Ιωάννης: Σκέφτηκα επίσης πόσο καιρό παλεύαμε για να κατεβάσουμε κόσμο στα συλλαλητήρια, επειδή κανείς δεν ήθελε να βγει στους δρόμους και τώρα που τους απαγόρευσαν, θέλουν όλοι να κατέβουν.
Λουκάς : Είμαστε της αντίδρασης.
Ιωάννης : Επίσης εχθές η γειτόνισσα φώναζε τόσο πολύ πάνω στα παιδιά της, που άρχισα να συγυρίζω το δωμάτιο μου!
Λουκάς : Είσαι όμως κι εσύ… Αλλά να ξέρεις ότι κι εγώ γέλασα με τον Sartre…
Ιωάννης : Με τον Sartre;
Λουκάς : Όταν έλεγε ότι η κόλαση είναι οι άλλοι, σίγουρα δεν είχε σκεφτεί την πανδημία.
Ιωάννης : Και να το είχε κάνει δεν θα άλλαζε τίποτα.
Λουκάς : Θυμάσαι που λέγαμε ότι δεν βγαίνουμε από τον καναπέ μας;
Ιωάννης : Αν θυμάμαι λέει… Το σκέφτομαι κάθε μέρα.