Σωτήρης: Μετά από τόσα χρόνια μαύρης πανούκλας και εβδομάδες απομόνωσης δέχτηκα μία παράξενη επίσκεψη. Σου έγραψα παράξενη, αλλά αυτό είναι μόνο για σένα, όχι για μένα. Δεν σου μίλησα ποτέ για αυτόν, διότι δεν ήξερα αν ήταν ζωντανός. Ο ρόλος του είναι πάντα στο μέτωπο και όλα όσα κάνει είναι πάντα θέμα ζωής ή θανάτου. Δεν είναι απλώς από άλλη περιοχή, αλλά και από άλλη εποχή. Βέβαια δεν ξέρω αν αυτό έχει νόημα για σένα, αλλά είμαι σίγουρος ότι θα βρεις όχι μόνο κάποια εξήγηση, αλλά την εξήγηση αυτού του φαινομένου. Ανήκει σε αυτούς που το πρόσωπό τους είναι σπαθί, παρόλο που δεν έχει πανοπλία. Δεν μπορώ να σου πω περισσότερα, γιατί δεν ξέρω πώς θα τα ερμήνευες με τα δικά σου δεδομένα, ακόμα κι αν ξέρω ότι το ίχνος του είναι αντιληπτό και στον δικό σου αιώνα, όποιος και να είναι.
To μόνο που μπορώ να σου πω είναι ότι το σπαθί του έχει μια παράξενη χειρολαβή. Όταν άνοιξα την πόρτα έπαθα ένα νοητικό σοκ.
Εκείνος προχώρησε μέσα στο σπίτι.
Γνώριζε κάθε του λεπτομέρεια.
Πήγε άμεσα προς το τζάκι.
Το είχα ανάψει για να διαβάσω.
Το κατάλαβε.
Και με το βλέμμα του αναζήτησε
το σπάνιο βιβλίο.
Χωρίς να πει τίποτα
χωρίς να κουνηθεί
βρήκε το δέρμα
του εξώφυλλου.
Ήταν πάνω σε ένα βαρύ
ξύλινο τραπέζι.
Χαμογέλασε.
Κι έκανα το ίδιο και εγώ.
Ήταν αυτό που έλεγε
για τα κατορθώματά του.
Δεν ήρθε όμως γι’ αυτό…
Ούτε για το μύθο…
Ήθελε να με προειδοποιήσει.
Έτσι έμαθα ότι η περιοχή μου
δεν θα είχε θύματα.
Δεν ήξερα βέβαια
πώς το ήξερε.
Η μάλλον ξέρω
αλλά πώς να σου το πω.
Τον κέρασα ένα ποτήρι κρασί
από τα βάθη του χρόνου.
Ήταν η παράδοση για μας.
Στην πραγματικότητα
ήταν κώδικας γλωσσών.
Ήπιαμε μαζί όπως παλιά
και συγκινήθηκα
διότι μου είχε λείψει
η φυσική του παρουσία.
Οι αποστολές του τον κρατούσαν
μακριά μου ακόμα
κι αν ήμασταν πάντα μαζί.
Μόνο μετά κάθισε.
Για να μου δείξει
ότι θα περνούσαμε
λίγο χρόνο μαζί.
Μετά από τόσο καιρό
δεν είχε αλλάξει
σαν να ήταν πάντα
ο ίδιος.
Είχε επιστρέψει λοιπόν.
Κυνηγούσε τη βαρβαρότητα
με τον σταυρό στην καρδιά
και στην πλάτη του.
Είχε αναγκάσει τους εχθρούς
να οπισθοχωρήσουν.
Κανείς δεν είχε περάσει
από το μέρος
που είχε αποφασίσει
να φυλάξει.
Δεν ξαφνιάστηκα βέβαια
κι όταν είδε τη χαρά μου
μεταχάρηκε.
Μου είπε πως τα κεριά είχαν πολλαπλασιαστεί.
Δεν μου διευκρίνισε πώς
αλλά αντιλήφθηκα
ότι ξεχείλιζε
και η χαρά του.
Η μαύρη πανούκλα
είχε κάνει πίσω
όσο απίστευτο κι αν φαινόταν.
Επειδή πρόσεξα
μία πληγή στο χέρι
το αριστερό
μου εξήγησε
ότι ήταν δώρο της τελευταίας μάχης.
Δεν ξέρω πού έγινε
αλλά κατάλαβα
πως δεν τα είχαν βγάλει πέρα
οι εχθροί του.
Είναι δύσκολο να σου περιγράψω
τη χαρά μου τώρα
αλλά εκείνη τη στιγμή
μόνο που δεν λιποθύμησα
όταν άκουσα την περιγραφή
της μάχης του φωτός.
Οι εχθροί είχαν ρημάξει τα πάντα
σ’ εκείνη την περιοχή.
Είχε μείνει μόνο
η βελανιδιά
και το πνεύμα
του φίλου μας
του μουσικού.
Έθαψε όλους τους δικούς μας
και κατέστρεψε
στη συνέχεια
το στρατόπεδο
των εχθρών μας.
Τώρα τα πράγματα
θα ήταν διαφορετικά.
Αυτό είχε έρθει να μου πει
για να διαδώσω το φως
όσο πιο μακριά μπορούσα
για να μάθουν όλοι
για το μέλλον της ιστορίας.
Ήμασταν ακόμα πολιορκημένοι
αλλά ξέραμε πια ότι θα ζήσουμε.
