Σωτήρης: Ένα χρόνο πριν ήμασταν στους Αγίους Τόπους, όταν η μαύρη πανούκλα ανάγκασε τις εκκλησίες να παραμείνουν κλειστές. Στους δρόμους οι ψυχές ήταν σπάνιες, στα στενά κυριαρχούσε μια νέκρα. Ήμασταν μόνο δύο. Περπατούσα υπό την προστασία του Ιππότη χωρίς πανοπλία. Είναι δύσκολο να φανταστείς τους Αγίους Τόπους νεκρούς, αλλά το είδαμε και το ζήσαμε. Ακόμα και οι πιο πιστοί αναρωτιόντουσαν ποια θα ήταν η επόμενη μέρα ή αν θα υπήρχε. Γι’ αυτό έπρεπε να είμαστε εκεί, ακόμα και κι αν έπρεπε να υποστούμε αντίξοες συνθήκες. Την ώρα που περπατούσαμε κάτω από την σπάνια σκιά του ήλιου, ο Ιππότης μού είπε ότι μάς παρακολουθούσαν από τα παράθυρα. Στην αρχή δεν έδωσα μεγάλη σημασία, γιατί έψαχνα τον δρόμο μας μέσα σε αυτόν τον πέτρινο λαβύρινθο, και δεν κατάλαβα ότι διατρέχαμε κάποιο κίνδυνο. Μπήκα στο πνεύμα μόνο όταν είδα τον Ιππότη χωρίς πανοπλία, να πιάνει την παράξενη χειρολαβή του σπαθιού του.

Διακλάδωση.

Νοητικό σοκ.

Του ζήτησα να φτάσουμε στο προαύλιο της εκκλησίας, ακόμα κι αν υπήρχε κίνδυνος.

Και φτάσαμε τελικά μπροστά στην τεράστια ξύλινη πόρτα της εκκλησίας. Κάναμε το σταυρό μας και αμέσως μετά ο Ιππότης στάθηκε πίσω μου.

Εγώ έβλεπα την εκκλησία και αυτός την προστάτευε. Γονάτισα για να προσευχηθώ. Ταυτόχρονα άκουσα το σπαθί, που είχε βγάλει από τη θήκη του. Ήξερα πώς το κρατούσε και φαντάστηκα τον δικό του σταυρό. Είπαμε μαζί την προσευχή μας. Αλλά μόλις είπαμε την τελευταία λέξη, τον ένιωσα να σηκώνεται απότομα. Μου είπε απλώς:

-Συνέχισε, μη σταματάς.

Είχαν έρθει μπράβοι να μας εξουδετερώσουν. Κατάλαβα ότι είχε δίκιο πριν κι ότι αυτό που του ζήτησα ήταν μεγάλη χάρη.

Συνέχισα και δεν σταμάτησα, ενώ έδινε μια άνιση μάχη με το σπαθί του. Δεν μπορούσαν να αποφύγουν την αντεπίθεσή του και σωριάζονταν ο ένας μετά τον άλλον. Οι τελευταίοι έτρεξαν να σωθούν. Τότε σηκώθηκα και μου είπε έγινε η θέλησή Του. Τάδε έφη ο Ιππότης δίχως πανοπλία.