Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας μικρός άνθρωπος που ήταν τόσο μικρός που χωρούσε και μέσα σ’ ένα βιβλίο. Βέβαια μιλούμε για μεγάλο βιβλίο… Έτσι όταν περπατούσε πάνω στα ράφια, οι άλλοι νόμιζαν ότι ήταν η βιβλιοθήκη που μιλούσε… Μόνο εκεί που υπήρχαν οι μεγάλοι τόμοι της Εγκυκλοπαίδειας δεν άκουγαν τα βήματά του. Έτσι ένιωθε σαν τον Quasimodo στην Παναγία των Παρισίων. Εκεί καθόταν για ώρες και διάβαζε τα θέματα που άλλοι τα έλεγαν λήμματα. Ήταν τα δικά του παραμύθια… Κάθε λήμμα κι ένα παραμύθι. Διάβαζε προσεχτικά κάθε λέξη και απολάμβανε κάθε λεπτομέρεια. Ήξερε ότι όλα άρχιζαν με τον ίδιο παραδοσιακό τρόπο, αλλά κάθε φορά ανακάλυπτε και μία ιστορία. Πάντα υπήρχε κάτι καινούργιο που χαροποιούσε την ψυχή του. Έβλεπε μέσα τους τα παραμύθια της Ανθρωπότητας. Τα είχε γράψει με τον Χρόνο για να μπορούν οι μικροί άνθρωποι να γίνουν Μαθητές. Και πάντα είχαν το δικαίωμα να επιλέγουν οποιαδήποτε σελίδα και οποιοδήποτε λήμμα. Έτσι έκανε και αυτός για να βρει τα πιο μαγικά, εκείνα που άλλαζαν την πορεία του μέσα στη ζωή. Ζούσε σε μια τεράστια βιβλιοθήκη. Οι άνθρωποι που ερχόταν να διαβάσουν δεν του έδιναν σημασία γιατί δεν ήξεραν καν ότι υπήρχε. Μόνο κάπου κάπου άκουγαν τα ράφια να τρίζουν και τότε έστριβαν το βλέμμα τους, αλλά εκείνος κρυβόταν γρήγορα και δεν προλάβαιναν ούτε τη σκιά του. Μια μέρα μόνο άφησε κάποιον να τον δει. Ήταν μία αθώα.