Μαθήτρια: Παλιά νόμιζα ότι μου κρατούσατε κακία.

Δάσκαλος: Πότε παλιά;

Μαθήτρια: Πριν σας γνωρίσω ουσιαστικά…

Δάσκαλος: Κατάλαβα.

Μαθήτρια: Πίστευα ότι είστε σαν τους άλλους.

Δάσκαλος: Εννοείς την κοινωνία;

Μαθήτρια: Ναι, ακριβώς.

Δάσκαλος: Και τώρα ξέρεις.

Μαθήτρια: Έμαθα πως δεν ήσασταν ποτέ της κοινωνίας. Κι ότι το μόνο θέμα που σας απασχολεί είναι η Ανθρωπότητα.

Δάσκαλος: Έχεις δίκιο σε όλα. Απλώς μην ξεχνάς ότι ανήκεις σε αυτήν.

Μαθήτρια: Αυτό έμαθα μαζί σας. Κι εγώ αξίζω να ανήκω στην Ανθρωπότητα.

Δάσκαλος: Από την αρχή.

Μαθήτρια: Γιατί από την αρχή;

Δάσκαλος: Επειδή δεν σε επηρέασε η κοινωνία.

Μαθήτρια: Αφού με καταπατούσε συνεχώς.

Δάσκαλος: Αλλά δεν μπορούσε ν΄αλλάξει την φύση σου.

Μαθήτρια: Αυτό δεν το είχα σκεφτεί.

Δάσκαλος: Είμαι και ασπίδα και καθρέφτης.

Μαθήτρια: Το νιώθω και το βλέπω πια.