Δεν γινόταν αλλιώς
αφού αυτός ο λαός ήταν κομμάτι Ανθρωπότητας.
Ποτέ δεν θα τον άφηνε μόνο του
όσο ισχυρή κι αν ήταν η βαρβαρότητα.
Διότι ήξερε την αξία του για το μέλλον.
Και κάθε άνθρωπος που είχε σωθεί
θα ήταν και μια γενιά
εντός των αιώνων.
Το έβλεπε μέσω Χρονοστρατηγικής
αλλά σε ποιον να το πει.
Γι’ αυτό συνέχισε να γράφει.
Για να υπάρχει ίχνος.
Και οι λεπτομέρειες να γίνουν ενδείξεις
για τη συνέχεια του αγώνα
που ζούσε μέσω της διάρκειας.
Θα πατούσε όσες νότες κι αν χρειαζόταν
για ν’ ακουστεί η σύνθεση
της Αγάπης της Ανθρωπότητας
ακόμα και μέσα στο σκοτάδι του θορύβου
για να ζήσει το φως των ψυχών
πέρα από τα όρια
της βαρβαρότητας
λόγω καθήκοντος.
Αυτό ήθελε η Ανθρωπότητα, αυτό θα έκανε.