Όταν αναλύουμε τα δεδομένα της εποχής γίνεται κατανοητό ότι η φασιστική Ιταλία δεν περίμενε καν να ενδώσει η Ελλάδα, ακόμα κι αν ιδεολογικά δεν ήταν απόμακρες. Ο ίδιος ο Μεταξάς εντόπισε αυτήν την τάση όταν ενημερώθηκε από τον Grazzi. Με αυτήν την έννοια πρόσθεσε ότι ήταν αιτία πολέμου κι όταν ο ιταλός διπλωμάτης του είπε ότι δεν ήταν απαραίτητο, απάντησε με το όχι, δηλαδή ότι ήταν. Το στρατηγικό λάθος του φασισμού ήταν να θεωρήσει ότι μια απλή προειδοποίηση θα ερμηνευόταν χωρίς δυσκολία ως μια διαταγή. Αυτή η λανθασμένη εκτίμηση προέρχεται από την υποτίμηση των δυνατοτήτων όχι μόνο της Ελλάδας ως στρατιωτικής οντότητας, αλλά και του ίδιου του Ελληνικού  Έθνους. Η φασιστική Ιταλία επειδή θεώρησε ότι η Αλβανία θα ήταν απλώς ένα πέρασμα και δικαιώθηκε επάνω σε αυτό το θέμα, πίστεψε ότι θα ήταν το ίδιο με την Ελλάδα. Ξέχασε την αγάπη του Ελληνικού  Έθνους για την πατρίδα του. Δεν εκτίμησε το πάθος για τη Βόρεια  Ήπειρο. Οι δικοί μας ήταν έτοιμοι να θυσιαστούν για να σωθεί η πατρίδα και όχι να θυσιάσουν την πατρίδα για να σωθούν. Οι στρατιώτες της φασιστικής Ιταλίας ακολουθούσαν τις διαταγές μιας ιδεολογίας, ενώ οι  Έλληνες υπηρετούσαν τα πάτρια εδάφη, τίποτα λιγότερο τίποτα περισσότερο. Αυτό το έμαθε η ναζιστική Γερμανία και ήρθε προετοιμασμένη, γι’ αυτό δεν έκανε το ιταλικό λάθος. Ο φασισμός έμαθε στον ναζισμό ότι ο Ελληνισμός παλεύει ενάντια στη βαρβαρότητα κι ότι δεν την εξυπηρετεί.