Μαθήτρια: Έφυγε η νονά μου.

Δάσκαλος: Τώρα είναι μόνο στη μνήμη μας.

Μαθήτρια: Αυτό θέλω, Δάσκαλε.

Δάσκαλος: Αυτό γίνεται.   Χρόνος.   Εξαρτάται μόνο από εμάς…

Μαθήτρια: Να κάνουμε αναφορά σε αυτή.

Δάσκαλος: Είναι το πρέπον αφού την αγαπάς.

Μαθήτρια: Ναι, είναι αλήθεια πως την αγαπώ.

Δάσκαλος: Γι’ αυτό μην παραμένεις σιωπηλή. Μίλα για αυτή για να ξεχειλίσει η αγάπη σου.

Μαθήτρια: Απλώς είμαι ακόμα λυπημένη.

Δάσκαλος: Είναι φυσιολογικό και δεν πρέπει να σε στενοχωρεί.

Μαθήτρια: Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μ’ αρέσει να μιλώ για αυτήν και την καλοσύνη της.

Δάσκαλος:  Έτσι θα ζει και μέσα στους άλλους.

Μαθήτρια: Ακόμα και αυτοί που δεν την ξέρουν;

Δάσκαλος: Θα τη μάθουν χάρη σε σένα.

Μαθήτρια: Είναι μια μορφή αποστολής.

Δάσκαλος: Είναι τιμή σου αφού ήταν καλή.

Μαθήτρια: Το καταλαβαίνω.

Δάσκαλος: Ακόμα και το μοιρολόι έχει αυτόν τον ρόλο.

Μαθήτρια: Τώρα το βλέπω, Δάσκαλε.