Μαρία: Πειράζει που είμαι τόσο ανθρώπινη;
Δάσκαλος: Όχι.
Μαρία: Τότε γιατί υποφέρω τόσο πολύ;.
Δάσκαλος: Επειδή η ανθρωπιά σου είναι σπάνια.
Μαρία: Πώς θα τα καταφέρω τότε;
Δάσκαλος: Μη σπαταλάς Χρόνο με την κοινωνία.
Μαρία: Μα είναι παντού.
Δάσκαλος: Μόνο στον χώρο…
Μαρία: Πρέπει να διαχειριστώ τον Χρόνο;
Δάσκαλος: Πρέπει να είσαι μαζί του.
Μαρία: Μα πώς;
Δάσκαλος Ο Χρόνος είναι μαζί μας.
Μαρία: Και γιατί δεν τον βλέπω;
Δάσκαλος: Κοιτάς γραμμικά την πολλαπλότητα.
Μαρία: Μήπως δεν επικεντρώνομαι;
Δάσκαλος: Απλώς περιορίζεσαι.
Μαρία: Από τι;
Δάσκαλος: Φοβάσαι να ανοιχτείς και κλείνεις το βλέμμα σου.
Μαρία: Τώρα το ανοίγω.
Δάσκαλος: Το βλέπω.
Μαρία: Και το χαίρομαι.
Δάσκαλος: Οι άνθρωποι υπάρχουν.
Μαρία: Θα το θυμάμαι, Δάσκαλε.