Δεν υπήρχε λόγος να σπαταλήσει χρόνο με άτομα που δεν μπορούσαν να εξελιχθούν. Δεν είχε νόημα για τη φαιά ουσία. Το είχε πει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο χάρη στην παραβολή του σπορέα. Όμως ακόμα και οι πιστοί δεν το είχαν καταλάβει επί της ουσίας. Βέβαια ήταν για αυτούς που έλεγαν ότι πίστευαν αφού δεν ακολουθούσαν το μονοπάτι του φωτός. Επειδή το φως του κόσμου το είχαν μόνο για εικόνα που δεν βγαίνει από το τέμπλο επειδή δεν θα επιβίωνε στην πραγματικότητα. Αυτό σκέφτηκε ο Ιησούς Χριστός πάνω στον σταυρό του. Δεν ξεχνούσε, αλλά δεν κρατούσε κακία. Ήταν της αλήθειας και της αμισείας. Έτσι συνέχισε με την Ανάσταση μετά τη Σταύρωση γιατί έβλεπε ότι υπήρχε ακόμα ανάγκη. Η Ανθρωπότητα χρειαζόταν αγάπη και ήταν έτοιμος να τη δώσει ακόμα και αν ήταν περισσότερη απ’ ό,τι ζητούσε ο καθένας για τον εαυτό του. Έπρεπε να αγαπήσει όχι μόνο τους ανθρώπους αλλά και τις σχέσεις τους. Δεν είχε σημασία αν τον πλήγωναν. Δεν είχε σημασία αν τον κούραζαν. Είχε άπειρες αντοχές για όλους.