Πριν μελετήσει κάποιος τον χρωματισμό, δεν μπορεί να φανταστεί το χρώμα της μουσικής, αυτό σκέφτηκε, όταν ένιωσε το άρωμα του αοράτου που ήταν σαν διάχυτο φως. Η μουσική είχε γίνει δωματίου χάρη στο έργο της νύχτας. Η όπερα γέμιζε την πραγματικότητά της, γιατί είχε την ευκαιρία να απολαύσει τη ζωή που την είχε εμπνεύσει. Ήταν σαν να έβλεπε πίνακα που δεν είχε στεγνώσει κι είχε το δικαίωμα να τον ακουμπήσει, χωρίς να τον χαλάσει. Έτσι πάνω στο μαύρο ύφασμα της νύχτας έβλεπε τα άστρα που είχαν αφήσει το ίχνος τους και ήταν τόσο ζωντανό, που έδινε την εντύπωση πως είχε δημιουργηθεί λίγο πριν την αρχή της ημέρας για να ζήσει η συνέχεια. Με αυτό τον τρόπο, μετά το άρωμα του αοράτου, ένιωθε τη γεύση του φωτός. Η νύχτα έφερνε το άρωμα και η ημέρα τη γεύση.  Έπινε το αόρατο του Don Giovanni που έπλαθε με την ουσία του το δέρμα της νύχτας για να ζήσει η Αγάπη της Ανθρωπότητας.