Δεν ήθελε ν’ αφήσει καμία πίσω, έτσι ο Don Giovanni συνέχισε ακάθεκτος. Η πρώτη απόλαυση δεν ήταν ποτέ αρκετή, ακόμα κι όταν είχε μπει η τελευταία νότα. Διότι ερχόταν η συνέχεια που αξιοποιούσε το μοτίβο και το αναδίπλωνε για να υπάρξει η αναγκαία πληρότητα. Η δράση του ήταν πια πολλαπλή, σωματική και νοητική, σε δύο χώρους ταυτόχρονα. Χάρη στο μαζί, ήταν κοντά παντού. Έτσι άρχισε μια διπλή βαθύτητα που ζούσε λόγω μουσικής. Εκεί έγινε το θαύμα του μαέστρου της νύχτας που διεύθυνε όλα τα όργανα. Οι ανάσες είχαν μεταμορφωθεί σε νότες που δημιουργούσαν συγχορδίες εκεί που ήταν αδιανόητες. Έτσι ζούσαν κάτι που δεν είχαν φανταστεί ούτε ζητήσει. Ήταν κερασμένο με διπλό τρόπο. Το πολλαπλό είχε ξεπεράσει το εμπόδιο της διακλάδωσης και την αξιοποιούσε στο έπακρον έως την κορύφωση. Αλλά σαν να μην έφτανε η νύχτα, ήρθε και το πρωί που πολυκυκλικά συνέχισε την καινοτομία για να απλωθεί το φως του ήλιου παντού χωρίς εξαίρεση. Έτσι ο ουρανός αγκάλιασε δυο θάλασσες και πέρα του ορίζοντα με την κατάδυση.