Κανείς δεν θυμόταν πια τις πολιορκίες του παρελθόντος. Οι νίκες είχαν καταφέρει κατά παράδοξο τρόπο να σβήσουν κομμάτια μνήμης στο μυαλό των πιο  απλοϊκών και η ειρήνη είχε ολοκληρώσει το έργο της. Υπήρχε όμως και μια εξαίρεση όσο απίστευτο κι αν φαινόταν σε αυτόν τον αιώνα που είχε ζήσει και ξεπεράσει τις επιθέσεις του 1440, του 1444 και του 1480. Ο αγώνας είχε ξεκινήσει τους προηγούμενους αιώνες και δεν έλεγε να σταματήσει γιατί υπήρχε πόλεμος χιλιετίας, όμως οι άνθρωποι έπρεπε να ζήσουν. Αυτό έβλεπε ο ιππότης της πέτρας. Αυτή η αναζήτηση της ευτυχίας απασχολούσε όλη την κοινωνία. Λες και η ευτυχία να είχε γίνει ο μοναδικός στόχος της ζωής. Ήταν σαν να μην υπήρχε ανάγκη από πίστη. Η εύκολη καθημερινότητα επαρκούσε για να δικαιολογήσει την ύπαρξη. Όλοι αυτοί ήταν ελεύθεροι λόγω της αντίστασης και των θυσιών των προγόνων. Είχαν όμως ξεχάσει εντελώς την ουσία του αγώνα αφού ζούσαν σε μια μορφή παύσης όπου δεν λειτουργούσε ακόμα η πολυκυκλικότητα. Και αυτή είχε αποφασίσει να ενεργοποιήσει ο ιππότης της πέτρας.