Η διάλεξη στη θολωτή αίθουσα αφορούσε την ιπποσύνη. Ήταν μια από της ειδικότητές του. Όμως δεν ήταν μόνο γνώσεις, ήταν και βιώματα. Βέβαια μόνο εκείνη το αντιλαμβανόταν και γι’ αυτό είχε τολμήσει να μπει πιο βαθιά στην αίθουσα για να φτάσει στο ύψος του. Δεν μίλησε, απλώς του έδειξε τι είχε βρει στο δωμάτιό τους. Ήταν η τεράστια σφραγίδα με το κατακόκκινο χρώμα. Την κοίταξε χωρίς να πει τίποτα. Το κοινό αναρωτήθηκε τι είχε γίνει. Το κατάλαβε αλλά συνέχισε να διαβάζει το περιεχόμενο του γλυπτού. Ήταν ένας κώδικας γραμμένος στη Γλώσσα που ήξερε. Το κοίταξε την ώρα που έβλεπε. Το φως που έλαμψε στα μάτια του την ξάφνιασε. Είχε κάτι το ιδιαίτερο, έμοιαζε με φωτονικό μπλε. Τότε θυμήθηκε τον συνδυασμό που εμπεριέχει στοιχεία θυσίας. Τα δύο χρώματα ενώθηκαν και το οικόσημο εμπλουτίστηκε. Το παρελθόν είχε μιλήσει με το μέλλον. Είχε επιστρέψει λοιπόν. Έτσι άρχισε η πολυκυκλικότητα στο νησί της όμορφης Ρόδου.