Έπιασε το κερί που είχε για να βάλει τη σφραγίδα του. Αλλά αποφάσισε να το χρησιμοποιήσει διαφορετικά, το έχυσε πάνω στην περγαμηνή του. Τότε με την άκρη του στιλέτου του άρχισε να σχεδιάζει αυτό που ένιωθε. Κάθε καμπύλη ήταν μια συμβολή στο έργο του πάθους και του πόθου. Ουσιαστικά είχε δημιουργήσει ένα κέρινο γλυπτό. Είχε βάλει μέσα του το πνεύμα του για να ζωντανέψει σε περίπτωση ανάγκης. Το κόκκινο κερί είχε γίνει σκληρό και γυάλιζε στην κορυφή του σαν να έσταζε φως όταν το τελείωσε το έβαλε με τα χέρια του στη βιβλιοθήκη του δωματίου. Εκεί βρισκόταν τα πολύτιμα βιβλία του. Ήταν η ομορφιά ανάμεσα στις αλήθειες των ιερών κειμένων. Η σφραγίδα είχε πάρει τεράστιες διαστάσεις δεν ήταν απλώς ένα οικόσημο αλλά η ιστορία ενός μύθου που πολλοί δεν ήξεραν αν είχε ζήσει την πραγματικότητα. Εκτός από εκείνη που τον είχε ζήσει κάθε στιγμή του κοινού έργου και μόνο αυτή θα ήξερε που θα έβαζε το δώρο της ζωής. Έτσι όταν μπήκε τελικά στο δωμάτιο κι αφού τον αγκάλιασε με πόθο τον ρώτησε γιατί είχε βάλει το δώρο της ανάμεσα στα βιβλία… Της απάντησε ότι ήταν λόγω βαθύτητας.