Βγήκαν να περπατήσουν στην παλιά πόλη. Ήθελε να της δείξει τον πύργο του, δηλαδή εκείνον από τον οποίο είχε παλέψει και πέρα του θανάτου για να ζήσει η Ρόδος και να ξεπεράσει τη βαρβαρότητα που ήθελε να την αφανίσει. Περπατούσε με τον βηματισμό της. Την ένιωθε στο μπράτσο του από την αριστερή πλευρά. Η δεξιά ήταν πάντα ελεύθερη για το σπαθί του σε περίπτωση ανάγκης. Του έκανε ερωτήσεις για τις θέσεις τους και τις στάσεις. Και πάντα της απαντούσε, όποιο χατίρι και να του ζητούσε. Άλλωστε του ζητούσε πάντα λιγότερα από όσα μπορούσε να δώσει. Ήταν και λόγος που ήταν πάντα άνετη μαζί του. Όταν έφτασαν στον πύργο, κατάλαβε πως ήταν τεράστιος. Δεν τον είχε δει ποτέ πολιορκητικά. Κατάλαβε ότι φοβήθηκε εκ των υστέρων για εκείνον αφού δεν είχε ζήσει τα γεγονότα μαζί του. Το είχε προβλέψει και για να μη στενοχωρηθεί, είχε πάρει μαζί του το λαούτο του. Έτσι στον πύργο τής έπαιξε τα αγαπημένα της κομμάτια. Κι όταν είδε τους περίφημους δακτυλισμούς του ιππότη, κατάλαβε τι είχε κάνει γι’ αυτήν και συγκινήθηκε.