Μετά την αποκάλυψη της σφραγίδας και το τέλος της διάλεξης, ανέβηκαν στο δωμάτιό τους και πήραν το μαντολίνο του. Από εκεί πήγαν στα τείχη της Ρόδου. Ήθελε να της δείξει πού και πώς είχαν αντισταθεί οι δικοί τους. Μόνο όταν έφτασαν εκεί άρχισε να παίζει μία μελωδία που δεν είχε ξανακούσει τουλάχιστον αυτό πίστευε στην αρχή, αλλά μετά θυμήθηκε αυτή τη σκηνή σαν να την είχε ζήσει ξανά, αλλά πριν από αιώνες. Πάνω στα τείχη της Ρόδου του έδειξε έναν πύργο  και τον ρώτησε αυτό που ένιωθε χωρίς να το ξέρει εδώ και καιρό. Κι όταν της απάντησε ότι είχαν επιστρέψει χάρηκε τόσο πολύ που λιποθύμησε στα χέρια του. Η διακλάδωση είχε φέρει μαζί της το νοητικό σοκ. Όμως ο Χρόνος ήταν μαζί τους. Τη σήκωσε και την πήγε έως τον πύργο του, εκείνον της Γλώσσας του που τότε δεν είχε εγκαταλείψει τον αγώνα ενάντια στην βαρβαρότητα. Και τώρα είχαν ξαναβρεθεί  για τη συνέχεια. Γι’ αυτό συνήλθε όταν την αγκάλιασε ψυχικά, όπως το είχε κάνει πριν αιώνες κάτω από το φως της πατρίδας τους.