Μαθήτρια: Είναι αλήθεια όλα αυτά;

Δάσκαλος: Πάντα.

Μαθήτρια: Ενώ έγιναν, δυσκολεύομαι να το πιστέψω.

Δάσκαλος: Έτσι πάει, με το απίστευτο.

Μαθήτρια: Ακόμα και μετά.

Δάσκαλος: Παραμένει απίστευτο.

Μαθήτρια: Πώς είναι δυνατόν.

Δάσκαλος: Είναι πιο μεγάλο από τη ζωή.

Μαθήτρια: Νόμιζα ότι η ζωή ήταν μεγάλη.

Δάσκαλος: Και η ψυχή τεράστια.

Μαθήτρια: Δεν ήξερα… Συγγνώμη.

Δάσκαλος: Συνεχίζουμε μαζί.

Μαθήτρια: Το απίστευτο;

Δάσκαλος: Ας το κάνουν πραγματικότητα οι αιώνες που θα έρθουν.

Μαθήτρια: Θα το ζήσουμε;

Δάσκαλος: Οι ψυχές θα το ζήσουν.

Μαθήτρια: Αυτό θα είναι όμορφο.

Δάσκαλος: Είναι ήδη όμορφο από τώρα.

Μαθήτρια: Το βλέπετε;

Δάσκαλος: Είναι το καλό της αλήθειας.

Μαθήτρια: Ταξιδεύει μέσα στους αιώνες και αγγίζει την ομορφιά…

Δάσκαλος: Η αλήθεια της ζωής, η ομορφιά της ψυχής.