– Δάσκαλος : Σ’ αυτό το podcast θέλουμε να δούμε τη μεγάλη εικόνα γύρω από το θέμα όχι μόνο της Ουκρανίας κι από άλλες περιοχές, αρχικά της πρώην Σοβιετικής Ένωσης για να καταλάβουμε πώς παίζεται όλο αυτό το παιχνίδι άρα σε ποια πολύ μεγάλη σκακιέρα, ποιο είναι το βλέμμα που έχουν οι Ρώσοι πάνω σ’ αυτό, άρα το υπόβαθρο. Θα το κάνουμε ζωντανά, βέβαια θα έχουμε και τη Βασιλική και την Κυριακή και τη Μελπομένη, θα κάνετε εσείς ερωτήσεις όποτε θέλετε, δεν υπάρχει κανένα πρωτόκολλο, πετάγεστε όποτε θέλετε, άμα δεν έχω διευκρινίσει κάτι και το συζητάμε. Το πρώτο πράγμα είναι ότι η Σοβιετική Ένωση καταρρέει όχι το ’91, το ’91 τελειώνει. Στην πραγματικότητα η κατάρρευσή της κρατάει σχεδόν, θα μπορούσαμε να πούμε, μια δεκαετία για να μην πω μια εικοσαετία. Αυτό είναι σημαντικό να το έχετε. Δηλαδή είναι ένα σύστημα που φθείρεται. Εδώ δεν αντέχει πια τις ίδιες του τις δυνατότητες, δεν μπορεί να ανταποκριθεί στην πραγματικότητα, προσπαθεί να πει σε όλους “εγώ είμαι μια πολύ σημαντική δύναμη, διαστημική και πυρηνική”. Αυτά τα δύο είναι τεράστιες τρύπες για να μπουν όλα τα χρήματα της Ρωσίας εκεί μέσα. Άρα η μεγάλη πίεση που δέχονται είναι βέβαια, πρώτα απ’ όλα από την Αμερική, η οποία έχει τη δυνατότητα να ανταποκριθεί και στους δύο τομείς, πολύ λιγότερο από την Ευρώπη, ειδικά στο διαστημικό, έχει μερικές πρωτιές, όπως το ξέρετε πιο παλιά, σιγά-σιγά δεν τα καταφέρνει και πάρα πολύ, ειδικά με τη Σελήνη κι ακόμα λιγότερο με τον Άρη. Στα θέματα τα πυρηνικά, η νοοτροπία της Ρωσίας είναι : “όσο πιο πολλά έχεις, τόσο καλύτερα, ό,τι και να είναι”. Έχει ενδιαφέρον σαν σχήμα, πάει και στους Κινέζους βέβαια. Αλλά οι Ρώσοι το εφαρμόζουν. Άρα η ιδέα είναι να έχεις πολλές πυρηνικές κεφαλές, όχι λίγες. Μετά να μην έχεις μόνο πολλές, να έχεις πάρα πολλές. Και βέβαια να έχεις περισσότερες από τους Αμερικανούς. Άρα φτάσαμε εκείνη την περίοδο να λέμε τα χαριτωμένα ανέκδοτα ότι είχαμε φτάσει στο επίπεδο να μπορούμε να σκοτώσουμε τη Γη πολλές φορές, όχι μόνο μία, με τέτοιο οπλοστάσιο. Είχαμε μερικές συμφωνίες μετά, πήγαν όπως πήγαν, η Σοβιετική Ένωση καταρρέει μόνη της σαν ώριμο φρούτο. Το ’89 έχουμε το Βερολίνο, δεν μπορούν να υποστηρίξουν τίποτα, ο Gorbachev στην πραγματικότητα προσπαθεί να σώσει τα έπιπλα, έχουμε και πριν το Τσέρνομπιλ, που αυτό κι αν είναι χτύπημα εντελώς εναντίον της προπαγάνδας και καταλήγουμε μετά το ’89 να φτάνουμε στο ’90-’91 που αρχίζουν τώρα τα προβλήματα να εμφανίζονται πραγματικά. Τα προβλήματα όμως υπήρχαν ήδη και στην Οσετία και στην Αμπχαζία. Γενικότερα βέβαια στη Γεωργία, το ίδιο και στο Αζερμπαϊτζάν, στην Αρμενία, το Αρτσάχ, έχουμε προβλήματα βέβαια ταυτόχρονα και στις βαλτικές χώρες και σιγά-σιγά το σύστημα αρχίζει να προσπαθεί να σώσει τον εαυτό του. Αλλά ξέρετε, είναι ακριβώς όπως είναι το σώμα. Μ’ αρέσει αυτή η εικόνα.
Μελπομένη : Θα μπορούσαμε να περιλάβουμε και την Τσετσενία ανάμεσα στα προβλήματα;
– Δάσκαλος: Ναι βέβαια. Θα είναι λίγο πιο μετά, εφόσον μιλάμε για μερικά χρόνια πιο μετά, αλλά υπάρχει ήδη αυτό το πράγμα. Άρα ξαναέρχομαι σ’ αυτό που έλεγα με το σώμα, είναι όταν κρυώνετε, τι κάνει το σώμα; Βάζει όλο το αίμα στον εγκέφαλο και στον κορμό. Και γι’ αυτό, όσοι κάνουν ορειβασία, χάνουν τα δάχτυλά τους ειδικά απ’ τα πόδια, μερικές φορές ακόμα κι απ’ τα χέρια, γιατί δεν τροφοδοτούνται. Άρα η Ρωσία, βλέποντας ότι καταρρέει η Σοβιετική Ένωση, ξαναγίνεται Ρωσία. Αλλά ξαναγίνεται Ρωσία εντός Σοβιετικής Ένωσης. Που σημαίνει ότι δεν είναι ακόμα η Ρωσία που θα έπρεπε ή η Ρωσία η ελεύθερη στο μυαλό της. Είναι η Ρωσία που προσπαθεί να σωθεί. Προσπαθώντας να κάνει αυτές τις κινήσεις και βλέποντας ότι τα δεκαπέντε σοβιέτ ουσιαστικά θα γίνουν δεκαπέντε χώρες, προσπαθεί να λειτουργήσει σ’ ένα πλαίσιο, το ελάχιστο συμμαχικό, ένα min max κι εκεί πέρα κάνει μερικές επαφές, ακόμα και με την Ουκρανία και με τη Λευκορωσία που είναι οι μεγάλοι παίκτες, ας το πούμε έτσι. Μετά με τους μικρούς παίκτες τι προσπαθεί να κάνει, σου λέει: “εφόσον εγώ δεν μπορώ να το ελέγχω, όταν αυτοί θα ξεχωριστούν από μένα, θα πρέπει να δημιουργήσω σημεία τριβής, έτσι ώστε να παραμείνουν κοντά μου, θέλουν δεν θέλουν”. Έχει ενδιαφέρον, γιατί έχει μία ειδική προσέγγιση για τον Καύκασο. Δεν κάνει το ανάλογο στη Βαλτική. Φαντάζομαι ότι θεωρεί ότι είναι πολύ κοντά σε ευρωπαϊκά δεδομένα, π.χ. όπως είναι η Σουηδία και η Φινλανδία για πιο μετά, αλλά βέβαια ειδικά η Πολωνία, ενώ στην περιοχή του Καυκάσου, επειδή θεωρούσε ότι ήταν πάντοτε ο κήπος της, θεωρεί ότι εκεί μπορεί να το πετύχει. Άρα εκεί τι γίνεται; Το υπόβαθρο, όπως ρωτούσε και η Μελπομένη προηγουμένως. είναι ότι έχουμε την υπερκαυκάσια περιοχή, που θα βάλει διάφορα σοβιέτ να γίνουν ουσιαστικά μία οντότητα, όπου μπαίνει μέσα η Γεωργία, η Αρμενία και το Αζερμπαϊτζάν, σ’ αυτές τις κινήσεις ξέρουμε ότι έχουμε κάνει μεγάλες μετακινήσεις πληθυσμού, άρα έχουμε το Archah, το Nagorno-Karabakh, όπως λένε εκείνη την εποχή, να είναι ενσωματωμένο μέσα ως oblast στους Αζέρους, πράγμα το οποίο είναι απαράδεκτο, έχουμε το πρόβλημα με το Ναχιτσεβάν που είναι από κάτω από την Αρμενία, ενώ θεωρείται ότι είναι αζερικό, έχουμε την Αρμενία που την έχουν πετσοκόψει τόσο πολύ που δεν έχει πια καμία πρόσβαση στη θάλασσα, έχουμε τώρα και τη Γεωργία που αυτή έχει πρόσβαση και ειδικά στη Μαύρη Θάλασσα και είναι ένας πρώτος καλός στόχος γι’ αυτή την προπαγάνδα, δηλαδή πώς δημιουργώ φθορά στις γειτονικές χώρες, έτσι ώστε να μην μπορούν να μπουν σε άλλες συμμαχίες. Ξέρουμε πολύ καλά ότι η Αρμενία και η Γεωργία προσπάθησαν να έρθουν πιο κοντά στην Ευρώπη, ακόμα και στην Αμερική, το έζησε αυτό ειδικά η Γεωργία, είχαμε επαφές για το θέμα της Μαύρης θάλασσας, είχαμε επαφές και για την έρευνα στη Μαύρη θάλασσα, όπως είχαμε και με το θέμα της Ουκρανίας, αλλά πιο μετά και είδαμε ότι μετά το ’91 εμφανίζονται δύο ιδέες που κανονικά, επειδή είσαι και στην Κύπρο, Κυριακή, πρέπει να σου θυμίσουν κάτι άλλο: είναι πώς τελειώνει το ’59, πώς τελειώνει το ’60 και πώς αρχίζει το ’63 και το ’64. Διότι την ώρα που καταρρέει όλο το σύστημα το ’91, έχουμε το ’92 την Αμπχαζία και βέβαια την Νότια Οσετία που λένε ότι εμείς είμαστε ανεξάρτητες οντότητες. Βέβαια δεν έχουν αναγνωριστεί από τα Ηνωμένα Έθνη, όμως θα προκαλέσουν προβλήματα, θα έχουμε και φθορές ακόμα και πολεμικές, θυμάσαι τα γεγονότα του ‘ 93 που αναλύσαμε μαζί, ειδικά για το θέμα της Αμπχαζίας, όπου εμφανίζεται ήδη και η Νότια Οσετία από την άλλη πλευρά και έχουμε ήδη και ίχνη για τα θέματα της Τσετσενίας. Άρα ουσιαστικά τι γίνεται; Προκαλούν πολύ μικρές μειονότητες εντός μιας χώρας που είναι πολύ μικρή, αλλά έχει πρόσβαση στη θάλασσα και τελικά θα δημιουργηθεί η Αμπχαζία με την ενίσχυση της Σοβιετικής Ένωσης και στη συνέχεια βέβαια της Ρωσίας, έτσι ώστε να εξασφαλίσει μία μεγάλη πρόσβαση στη θάλασσα, που δεν θα την έχει πια η Γεωργία. Άρα το μεγαλύτερο κομμάτι της Γεωργίας στη Μαύρη Θάλασσα είναι η Αμπχαζία. Μετά απ’ αυτά τα γεγονότα, μπαίνουμε σιγά-σιγά σε μία περίοδο που θα μας οδηγήσει στο 2008, όπου στην πραγματικότητα έχουμε μια αλλαγή φάσης που τη ζήσαμε κι αλλού με τις λεγόμενες επαναστάσεις, το πορτοκαλί ή ακόμα και τα τριαντάφυλλα. Ειδικά μιλάω για την Ουκρανία και για τη Γεωργία. Άρα μετά το 2004 εμφανίζονται παίκτες σε επίπεδο κρατικό και μιλάω προεδρικό, που να είναι τόσο κοντά στην Ευρώπη, που αρχίζει η Ρωσία απλώς να θεωρεί ότι αυτός είναι ένας μεγάλος κίνδυνος και θα καταλήξουμε λοιπόν το 2008 σε μία εισβολή στη Νότια Οσετία, όπου εκεί πέρα η ιδέα είναι να μπορούν να ελέγχουν όλη την περιοχή, άρα να κόψουν ακόμα κι ένα κομμάτι από τη Γεωργία, ένα κομμάτι ορεινό που είναι στη ζώνη επαφής βέβαια στα σύνορα της Ρωσίας. Άρα δύο τακτικές, βγάζουμε το θαλάσσιο κομμάτι και εισχωρούμε πιο βαθιά μέσα στο ορεινό κομμάτι και φτάνουμε και πιο κοντά στη Τυφλίδα. Όπου η Τυφλίδα δεν μπορεί να παίξει τώρα ότι «εμένα δεν με αφορά, είναι μακριά». Αυτό το σχέδιο το είδαμε και στο Αρτσάχ σε σχέση με το Στεπανακέρτ, την πρωτεύουσα, όταν είχαμε φτάσει μέχρι την περιοχή Agdam, μετά αρχίσαμε να ανησυχούμε. Όσο είχαμε χτυπήματα σε διάφορες περιοχές, περίγυρα, στην πραγματικότητα ήταν τακτικές για να ενωθούν, λέγαμε ότι υπάρχει αντίσταση. Μετά από έναν μήνα, όταν άρχισαν να χτυπούν την πρωτεύουσα, είχαμε άλλη στάση εκ μέρους του κρατικού φορέα. Αυτό σημαίνει λοιπόν ότι έχουμε δυο θεματικές, μία είναι : «Πάω κοντά στην πρωτεύουσα, τεράστια σημασία αυτή κι άμα μπορώ βάζω και μια δικιά μου μαριονέτα», βλέπετε Λευκορωσία ή βλέπετε τώρα Ουκρανία που το προσπάθησαν και πάλι. Για τις επιτυχίες είναι το Αζερμπαϊτζάν και βέβαια και η Λευκορωσία. Έχετε κάτι το ανάλογο, να μην το ξεχάσουμε, είναι και η Συρία. Αλλά θα παραμείνω στο καθαρά ευρωπαϊκό. Κάνουν αυτές τις κινήσεις και βλέπουν τι; Βλέπουν ότι η Ευρώπη δεν απαντάει τόσο δυναμικά πάνω σε αυτές τις πιέσεις που ασκεί, κατά συνέπεια η Ρωσία, ενώ ήταν στη Σοβιετική Ένωση, έχει γίνει μόνο ο κορμός, γιατί ο κορμός της Σοβιετικής Ένωσης είναι η Ρωσία. Και ο κορμός προσπαθεί τώρα να πιέσει πάνω στα δάχτυλα, στα χέρια, στα πόδια και λέει: «Εσύ θες να μού φύγεις εντελώς; Όχι, θα σου πάρω κι ένα κομμάτι. Τι κομμάτι θα σου πάρω; Θα σου πάρω ένα κομμάτι που θα είναι κοντά στην πρωτεύουσα άρα θα με νιώθεις ότι είμαι δίπλα σου. Και άμα έχεις πρόσβαση στη θάλασσα, θα είμαι κι εγώ εκεί». Κριμαία, Σεβαστούπολη, το έχουμε από την αρχή. Εδώ λοιπόν είστε σε περιοχές που είναι η Αμπχαζία που θα παίξει αυτόν τον ρόλο. Έχουμε το ανάλογο, άμα το σκεφτείτε, το τι γινόταν εκείνη την εποχή και με το Κοσσυφοπέδιο. Όταν υπήρξε η αναγνώριση στο Κοσσυφοπέδιο και είναι καλό να θυμάστε, εφόσον το είχαμε αναλύσει και μαζί, ότι ήδη ο κύριος Biden ήταν εκεί. Όταν έγινε λοιπόν το θέμα του Κοσσυφοπεδίου που τώρα έχει αναγνωριστεί που πάνω από 90 χώρες στις 193, τότε έλεγαν στη Ρωσία: «Προσοχή, άμα αναγνωρίσετε το Κοσσυφοπέδιο, εμείς θα αναγνωρίσουμε επίσημα την Αμπχαζία και τη Νότια Οσετία», πράγμα το οποίο έκαναν, αλλά στην πραγματικότητα, έμειναν μόνο με πέντε χώρες. Αλλά αυτές οι πέντε χώρες είναι πάντοτε οι ίδιες, παίζει βέβαια η Συρία για λόγους ευνόητους, παίζει και η Βενεζουέλα για λόγους ιδεολογικούς, παίζει και η Νικαράγουα κλασσικά, παίζουν και μερικά νησιά, τα οποία είναι εντελώς μαριονέτες και στα οποία έχουν δώσει και λεφτά για να ψηφίσουν με αυτόν τον τρόπο. Τελικά αυτά δεν έμειναν ως το τέλος. Για να καταλάβετε ακόμα και η Λευκορωσία δεν παίζει σε αυτό το πλαίσιο. Θέλει, το βλέπει θετικά, αλλά δεν το κάνει ως το τέλος. Αυτό τι σημαίνει, είναι αποτυχίες σε επίπεδο αναγνωρίσεων από την πλευρά αυτών των τριβών. Έχουμε λοιπόν αυτές τις χώρες που υποστηρίζει με τον δικό της τρόπο η Ρωσία, γιατί ουσιαστικά υποδαυλίζει την εδαφική ακεραιότητα των χωρών που θέλουν να φύγουν από τον ζυγό της. Άρα βλέπουμε, εγώ το βλέπω έτσι πάντως, εμείς έχουμε την κατσίκα στην Ελλάδα, βλέπεις ότι σου φεύγουν οι κατσίκες, λες τουλάχιστον να είναι άρρωστες, να μη μπορούν να φύγουν και πολύ μακριά. Άρα αρρωστημένες κατσίκες, ποιος ενδιαφέρεται να τις πάρει; Σε ποια συμμαχία να μπουν; Αυτό έχει σημασία, γιατί βέβαια όπως πάντα το όλο θέμα μέσα στο μυαλό τους είναι τι θα γίνει με το ΝΑΤΟ. Αλλά άμα το δεις σε αυτό το επίπεδο, τι γίνεται με το ΝΑΤΟ, καταλαβαίνουμε ότι υπάρχουν μερικά πράγματα, που μπορεί εσάς να σας ξαφνιάζει γιατί τα λέμε με αυτόν τον τρόπο, αλλά πρέπει να καταλάβουμε το εξής: όταν έχουμε μερικές χώρες που μπαίνουν στο ΝΑΤΟ, υπενθυμίζω για τους ακροατές μας για ποιες μιλάμε, γιατί το ΝΑΤΟ τώρα είναι 30 χώρες. Ποιος θα πίστευε ότι η Αλβανία θα έμπαινε στο ΝΑΤΟ το 2009; Αυτοί που έζησαν τον Χότζα; Οι Βορειοηπειρώτες; Θα μου πείτε εντάξει. Σας το λέω τώρα και αλφαβητικά, για το Βέλγιο και τη Βουλγαρία που μπήκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση κιόλας. Πάμε και για την Κροατία, ν Πρώην Γιουγκοσλαβία. Δεν είναι και λίγο. Για τις τρεις βαλτικές χώρες δεν το συζητάμε, υπήρχε μια μεγάλη απέχθεια, έγινε λοιπόν για την Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία κ.λπ. Η Ουγγαρία ήταν από την άλλη πλευρά και αυτή. Είδαμε και την ένταξη του Μαυροβουνίου. Και αυτό αν είναι θέμα εφόσον ήταν μετά από μια απόσχιση από τη Σερβία. Είδαμε βέβαια και την ένταξη των Σκοπίων, το ξέρουμε, το έχουμε ζήσει από κοντά. Είδαμε επίσης την ένταξη της Πολωνίας , που ήταν βέβαια αναμενόμενο, είδαμε την ένταξη της Ρουμανίας. Μετά όσον αφορά τη Σλοβακία, επειδή είχαμε Τσεχία, Σλοβακία είναι λογικό να έχουμε το ανάλογο και αυτά τώρα σας δίνει δεδομένα που είναι πολύ πιο ξεκάθαρα σε σχέση με το ΝΑΤΟ. Όταν λοιπόν μετά από όλες αυτές τις εντάξεις, τώρα βέβαια έχουμε εντάξεις που έχουν γίνει και μετά. Αλλά λέω, ήταν ένα θέμα κατά πόσο η Γεωργία και η Αρμενία θα έλθουν πιο κοντά μας. Άρα η Ρωσία ήθελε να εξασφαλίσει ότι κανένας από τον Καύκασο δεν θα της ξεφύγει. Άρα βλέπετε ότι από τη μια πλευρά έχει χάσει το μπαλάκι με τις βαλτικές χώρες και θα λέγαμε με το ανατολικό μέτωπο, που άμα το κοιτάξετε κάθετα πάνω σε ένα χάρτη, είναι αυτό που ξεκινάει από την Πολωνία μέχρι να κατεβεί στη Βουλγαρία, Ρουμανία, όπου αυτές οι χώρες μπαίνουν και στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ΝΑΤΟ, άρα μέσα στον κοινό πυρήνα, στην κοινή τομή, μένει λοιπόν πιο πίσω τι; Ο Καύκασος. Εκεί πέρα στον Καύκασο δεν θέλουν καμία διαπραγμάτευση και το βλέπετε ότι τα προβλήματα τα είδαμε και τώρα με το Αρτσάχ, είπε πολύ ξεκάθαρα η Ρωσία: «Αυτούς που δεν είναι μαζί μας και δεν έχουν κάνει συμφωνία μαζί μας εγώ δεν τους προστατεύω». Άρα άφησαν το Αρτσάχ να χτυπηθεί από τους Αζέρους, οι οποίοι ήταν και ενισχυμένοι και από τους Τούρκους. Και μετά ξαναήρθε ως διαιτητής να πει ότι αρκετά προχώρησε το θέμα, βλέπετε ότι τελικά τώρα δεν μπορείτε να παίξετε χωρίς εμάς, άρα ουσιαστικά τι έκαναν; Θυσίασαν το Αρτσάχ για να εξηγήσουν στην Αρμενία: «Μην τολμήσεις να πας πιο πέρα, γιατί μπορεί να έχεις και εσύ η ίδια πόλεμο». Ξεκάθαρο το πλαίσιο. Άμα τώρα το σκεφτείτε λίγο πιο κάτω από τον τον Καύκασο, που κάναμε μια νύξη για τα θέματα π.χ. της Συρίας, Ιράκ, μπορούμε να πούμε ακόμα και για τη Λιβύη, έχει ενδιαφέρον άμα το σκεφτείτε ότι η ομάδα Βάγκνερ δρα σε όλα αυτά τα σημεία. Και τώρα την έφεραν και στην Ουκρανία. Όταν το κοιτάζουμε αυτό συνολικά, καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι δεν είναι μία αναδίπλωση, είναι μια ανασυγκρότηση μέσα στον πυρήνα. Άρα μετά ουσιαστικά κατακερματίζει τις οντότητες που θέλουν να ξεφύγουν από την επιρροή της.
Αυτό τι σημαίνει πρακτικά, είναι σαν να είμαστε σε ένα μεγάλο goban, έχουμε έναν μεγάλο δράκο που ξέρουμε ότι θα ζήσει, είναι η Ρωσία και κοιτάζει λίγο μερικές περιοχές που δεν τις βγαίνει να τις νικήσει σε διάφορα tsumego, αλλά τι κάνει, βάζει πέτρες οι οποίες θα θυσιαστούν για να περιοριστούν αυτές οι περιοχές, ακόμα και να παρθούν από κάποιον, δεν θα είναι μεγάλη η εμβέλεια της ζώνης, αλλά ουσιαστικά η επιρροή παραμένει. Άρα μιλάμε για ένα κοσμικό go μεγάλης έκτασης, δεν μπορούν να παίξουν με moyo, παίζουν με μικρά tsumego και βλέπετε ότι το συνεχίζουν και αυτό με τις επιχειρήσεις, υπενθυμίζω, αν δεν το θυμάστε καλά, ότι η έννοια της επιχείρησης σαν ενδιάμεσο μεταξύ της τακτικής και της στρατηγικής είναι επινόηση σοβιετική. Δεν υπήρχε πριν. Παλιά βέβαια επινόηση, όχι πρόσφατη. Άρα κανονικά είχαμε παραδοσιακά το τακτικό, μετά είχαμε το στρατηγικό, υψηλή στρατηγική, ενώ τώρα μπήκε ένα ενδιάμεσο και είναι αυτή η επιχείρηση, το επιχειρησιακό, αυτό σημαίνει τι; Σημαίνει ότι δεν είναι τυχαίο που ονομάζουν έτσι και την επιχείρηση στην Ουκρανία. Δεν λένε ποτέ ότι είναι πόλεμος, δεν λένε ποτέ βέβαια ότι είναι εισβολή. Λένε ότι είναι “ειδική στρατιωτική επιχείρηση”. Αυτός είναι ένας τρόπος να λύσετε τα προβλήματα, μου θύμισε τώρα, επειδή κάναμε και το αμερικάνικο, τη διαφήμιση με την Fix. Όταν ο άλλος λέει “θα πιεις μία μπύρα Fix” και ο άλλος εννοεί ότι “fix the problem”, “θα το λύσω”. Αυτοί προσπαθούν να βάλουν διάφορα “fix” τοπικά, σε επίπεδο επιχείρησης, άρα λίγο πιο πάνω από το τακτικό, αλλά πάντοτε πιο κάτω από το στρατηγικό, γιατί άμα μπουν στο στρατηγικό τότε θέλει να πει ότι κινδυνεύει η ίδια η χώρα. Άρα μιλάμε τώρα για κάτι που πάει σε πόλεμο. Άρα έχουμε λοιπόν μια νοοτροπία σοβιετική και δυστυχώς έχουμε πολλούς αναλυτές οι οποίοι δεν ξέρουν καλά τα δεδομένα ούτε της Ρωσικής Αυτοκρατορίας ούτε της Σοβιετικής Ένωσης και μπερδεύουν τα πάντα και νομίζουν ότι θέλουν να αναβιώσουν τη Ρωσική Αυτοκρατορία και έχουν ξεχάσει μια μικρή λεπτομέρεια, είναι ότι η Ρωσική Αυτοκρατορία δεν είχε ποτέ τη Μόσχα σαν πρωτεύουσα. Άρα μόνο και μόνο που είσαι έτσι, είναι σαν να νομίζει κάποιος, για να καταλάβετε πόσο ηλίθιο μου φαίνεται, τουλάχιστον σε εμένα, είναι σαν να λέει κάποιος ότι η Τουρκία θέλει να αναβιώσει το Βυζάντιο με πρωτεύουσα την Άγκυρα. Άμα το ακούγατε αυτό, θα λέγατε, δεν έχουν ενημερωθεί ότι ήταν στην Κωνσταντινούπολη; Εδώ είναι το ίδιο. Άμα σκεφτείτε λοιπόν πώς είναι η Πετρούπολη τόσους αιώνες και από πότε είναι η Μόσχα, μα ήδη έχουμε ένα θέμα, γιατί δεν έχει βγάλει αυτό το αγκάθι το ιδεολογικό η Ρωσία από το μυαλό της ως χώρα, διότι το Κρεμλίνο είναι φτιαγμένο γι’ αυτό σαν νοοτροπία. Άρα λέω το ίδιο, όταν ο Κεμάλ αποφασίζει να βγάλει την πρωτεύουσα της Κωνσταντινούπολης και να τη βάλει στην Άγκυρα και ακόμα και να αλλάξει στη συνέχεια το όνομα, είναι για να σβήσει αυτό το βυζαντινό στοιχείο που αυτό έχει μια λογική όταν είσαι Τούρκος. Αλλά άμα κάποιος έλεγε ότι ο Κεμάλ προσπαθεί να αναβιώσει τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, δεν θα γελούσαμε; Εδώ δεν γελάμε όμως, ξέρετε γιατί; Γιατί δεν ξέρουμε ότι η Ρώσικη Αυτοκρατορία δεν είχε ποτέ τη Μόσχα. Άρα φανταστείτε το επίπεδο ανάλυσης σε ιστορικό αρχείο, τίποτα, ρηχό, αναλύουμε τα πράγματα σαν μια επικαιρότητα, αλλά το μεγάλο βάθος είναι εντελώς διαφορετικό. Στην πραγματικότητα είναι ακριβώς μια ανασυγκρότηση σοβιετικής φύσης, όπου η Ρωσία προσπαθεί να ξαναμαζέψει τα κομμάτια που έχασε, χωρίς όμως να έχει τη δυνατότητα να πάει πιο πέρα, γιατί πολύ απλά ο κορμός της κινδυνεύει. Και τώρα που φάνηκε και με την Ουκρανία και με το ουκρανικό ότι όντως είναι μια τεχνητή υπερδύναμη, όπως το είδατε, το έλεγα και στα προηγούμενα podcast, όταν το 70% των πυραύλων ακρίβειας έχουν ήδη χρησιμοποιηθεί στο ουκρανικό, με ποια επιτυχία, καταλαβαίνετε ότι δεν μπορούν να αλλάξουν το παιχνίδι. Άρα για ποια σούπερ δύναμη μιλάμε. Άρα είμαστε και το είπε πολύ σωστά σε κάποια φάση μια εφημερίδα είπε ακόμα και “fake power”. Ναι, γιατί όταν όλη σου η δύναμη είναι φτιαγμένη πάντοτε στα fake, fake, fake και προπαγάνδα στο τέλος είσαι απλώς μια “fake power”. Δεν μας πειράζει αυτό, τουλάχιστον το μάθαμε για να μην έχουμε αυτή την ψευδαίσθηση. Τώρα το είδαμε και το ζούμε. Άρα όταν έχετε λοιπόν μια υπερδύναμη που μετά από δύο μήνες ακόμα δεν τα βγάζει πέρα με μία δύναμη που δεν θεωρείται καν από τις σημαντικές της Ανθρωπότητας και της τωρινής Ανθρωπότητας, αυτό σημαίνει ότι έχει προβλήματα λειτουργικά. Τα προβλήματα τα λειτουργικά δεν είναι καινούρια, πάντα ξέραμε ότι το πεζικό της Ρωσίας δεν ήταν καλό, πολύ μεγάλη μάζα, δυσκίνητο, χωρίς μεγάλες δυνατότητες. Μετά, πάντοτε ξέραμε ότι το πυροβολικό είχε μεγάλη αξία, γιατί είναι σε απόσταση. Εδώ πάλι βλέπετε μεγάλους βομβαρδισμούς και μετά έρχονται. Άρα ουσιαστικά τι κάνει, το πυροβολικό διαλύει τα πάντα και το πεζικό έρχεται για την κατοχή, δεν είναι μια αντιπαράθεση πεζικού. Στο ενδιάμεσο θα μου πείτε ναι, αλλά και τα τεθωρακισμένα; Και τα τεθωρακισμένα είναι σε αυτό το επίπεδο. Είδατε την αναποτελεσματικότητα των τεθωρακισμένων, πόσα τεθωρακισμένα έχουμε δει τώρα σε φωτογραφίες που έχουν αχρηστευτεί. Αυτά είναι που θα θέλαμε; Άρα λέω απλώς ότι τα δομικά προβλήματα που υπήρχαν και πριν και εδώ είναι πάλι ένα θέμα, που μπορεί να σε αγγίξει Μελπομένη, σε κάποια φάση όταν διαλύθηκε η Σοβιετική Ένωση υπήρχε ένα πάρε-δώσε γύρω από τα πυρηνικά, η Ρωσία τι έκανε; Μάζεψε όλα τα πυρηνικά από όλες τις άλλες χώρες. Να τα λέμε κι αυτά. Κανονικά άμα οι χώρες είναι εντελώς ανεξάρτητες, θα μπορούσαν να πουν “γιατί να μην έχω κι εγώ τα πυρηνικά;” Αλλά τι έλεγε η Ρωσία, “τα πυρηνικά της Σοβιετικής Ένωσης είναι Ρωσικά, άρα φέρτε τα πίσω”. Άρα δεν κράτησε κανένας από τα πυρηνικά, ούτε καν το Καζακστάν, που είχε το παγκόσμιο ρεκόρ σε πυραύλους και σε πειράματα. Άρα άμα το δούμε συνολικά, καταλαβαίνουμε ότι είναι μία πρώην τεχνητή υπερδύναμη, τώρα έγινε μια τεχνητή υπερδύναμη και τώρα αποδείχτηκε ότι είναι και αναποτελεσματική. Άρα θα έχει ενδιαφέρον πώς θα δούμε αυτά τα δεδομένα στις 9 Μαΐου, που θέλουν να τα παρουσιάσουν κάπως επίσημα, εδώ και πάλι θα έχει πολύ πλάκα. Στο ενδιάμεσο έχουν μάλλον ξεχάσει την επέτειο την δική μας την ευρωπαϊκή για τις 8 Μαΐου, που είναι το τέλος του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, προσοχή, στην Ευρώπη, εφόσον τα πράγματα θα συνεχιστούν μέχρι τον Σεπτέμβριο στην Ιαπωνία μετά τις δύο ατομικές βόμβες, αλλά για την Ευρώπη όμως είναι 8 Μαΐου 1945 και βλέπετε ότι εμείς στις 9 Μαΐου έχουμε την δικιά μας, τη μεγάλη γιορτή της Ευρώπης, τον ύμνο της Ευρώπης, την “Ωδή στη Χαρά” του Ludwig van Beethoven και μάλλον δεν το ξέρουν αυτό ή κάνουν ότι δεν το ξέρουν, αλλά θα τους το υπενθυμίσουμε. Άρα φαντάζομαι ότι εμείς θα παίξουμε πολύ περισσότερο αυτή την Ωδή εκείνη την εποχή. Άρα συνοπτικά τώρα λέμε ότι υπάρχουν πολλές προσπάθειες για να σώσουν μια κατάσταση που δεν σώζεται και υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν ότι πρόκειται για μία μεγάλη γενική αναδίπλωση της Σοβιετικής Ένωσης. Είναι απλώς ένας δεύτερος ψυχρός πόλεμος που θα καταλήξει πάλι με ήττα για τους ίδιους παίκτες. Άμα θέλετε να το πείτε λίγο πιο ελληνικά, αν θέλετε τον Α΄ και Β΄ βαλκανικό πόλεμο, δεν με πειράζει, αυτό που έχει σημασία είναι ότι ο Ψυχρός Πόλεμος άρχισε πάλι με το θέμα της Σοβιετικής Ένωσης και τελείωσε με την κατάρρευσή της, προσπάθησε να υπάρχει μία αναβίωση τουλάχιστον θεωρητική, στο μυαλό, από διάφορους ιδεολόγους, διάφορους ανθρώπους που μπορεί να επηρέασαν ακόμα και την προεδρία, μην ξεχνάτε επίσης τον κορωνοϊό. Γιατί λόγο κορωνοϊού να ξέρετε ότι πολλές αποφάσεις του Κρεμλίνου πάρθηκαν σε πολύ μικρό κύκλο και έγιναν τεράστια λάθη. Θα το πω λίγο διαφορετικά: μπορεί η μεγαλύτερη γεωπολιτική επίπτωση του κορωνοϊού να είναι η απομόνωση σε επίπεδο αποφάσεων του Κρεμλίνου, για να κάνει τόσο τραγικά λάθη, που οι ίδιοι οι στρατιωτικοί δεν θα είχαν κάνει, απλώς όταν επιβάλλεται από πάνω και λειτουργούν μέσα σε αυτό το σύστημα, μετά όλα πάνε στραβά, αλλά μπορεί να είναι το χειρότερο γεωπολιτικά σαν επίπτωση από το θέμα της πανδημίας. Γιατί ξέρετε πολύ καλά, το έχετε δει και στις εικόνες, πόσο απέφευγε ο Πούτιν να έχει επαφή με διάφορους, σε ποιες αποστάσεις τους τηρούσε, και τα λοιπά, είχε ήδη το θέμα της κατασκοπείας, φαντάζομαι, σαν σύνδρομο, φανταστείτε λοιπόν κάθε φορά που κάποιος θα μπορούσε θεωρητικά να τον μολύνει και μην ξεχνάτε βέβαια και τη νοοτροπία της ίδιας της Σοβιετικής Ένωσης πόσο εύκολα δηλητηριάζουν τους άλλους, τους εχθρούς, μέσα σε αεροπλάνο, μέσα σε αεροδρόμιο εντελώς τυχαία σε ένα νοσοκομείο, σε ένα ξενοδοχείο τι δεν έχουμε ζήσει. Τα ξέρουμε αυτά.

Βασιλική: Μέσα σε αυτό το πλαίσιο είναι και η εμφάνιση του ρωσικού εμβολίου;

Δάσκαλος: Όχι, αυτό ήταν πάντοτε μια μεγάλη αποτυχία, το είδες και αυτό, για τους ίδιους τους Ρώσους. Επειδή η Ρώσοι έχουν συνηθίσει οι ίδιοι να ακούν συνεχώς για ανθρώπους που δηλητηριάζονται κρατικά, χωρίς να υπάρχει καμία επίπτωση, όταν βγήκε το εμβόλιο το έβλεπαν όλοι πολύ επιφυλακτικά. Άρα η ίδια τους η φήμη τους ενόχλησε, για να μπορεί να πάει πιο πέρα το θέμα. Αλλά αυτό το κόστος το έχουν υποστεί μόνοι τους. Αντί να έχουμε μία θεωρία παιγνίων ή ακόμα και μία θεωρία εξουσιών, έχουμε απλώς μία θεωρία αποφάσεων. Κάποιος μόνος του αποφασίζει για πολλούς με τεράστιες επιπτώσεις παντού, μόνο που εδώ έγινε ένα τεράστιο στρατηγικό λάθος, θεώρησε η Ρωσία ότι δεν θα κινηθεί η Ευρώπη, θεώρησε η Ρωσία λόγω σοβιετικής νοοτροπίας ότι δεν θα κινηθεί ούτε η Αμερική και εκεί που την πάτησαν για πρώτη φορά σε στρατηγικό επίπεδο είναι, όταν οι Αμερικανοί αποφάσισαν να δώσουν πληροφορίες σε επίπεδο κατασκοπείας σε όλους τους Ευρωπαίους και έτσι έγινε μία ανασύνταξη και κατάφερε η Ευρώπη μαζί με την Αμερική να αντισταθεί πολύ πιο γρήγορα και να έχουμε πάρει όλα αυτά τα μέτρα με τέτοια ταχύτητα, που κανονικά για να κάνουμε αυτές τις κινήσεις θα χρησιμοποιούσαμε δεκαετίες σε κλασικό επίπεδο. Αλλά τι έγινε; Το άλλο, θα έλεγα το πιο βαθύ λάθος, είναι ότι ξέχασαν ότι οι ψυχροπολεμιστές δεν πέθαναν, υπάρχει μία συνέχεια, αυτοί που νίκησαν τη Σοβιετική Ένωση είναι πολλοί που είναι ακόμα εδώ και δεν εννοώ μόνο τον Kissinger, άρα αυτοί που είναι ακόμα εδώ συνεχίζουν να δίνουν συμβουλές στο πώς συμπεριφέρονται. Κι εμένα αυτό που μου έκανε εντύπωση, άμα θέλετε να το δείτε χωρίς να το πιστεύετε, είναι παρά πολύ απλό, κοιτάζετε τις ταινίες, ακόμα και τις σειρές. Θα δείτε ότι είναι πολλές που έχουν ψυχροπολεμικά στοιχεία τα οποία δεν είχαν πριν και τα είχαμε ξεχάσει. Αν θυμάστε καλά είχαμε φτάσει σ’ ένα επίπεδο να λέμε ότι το ΝΑΤΟ αναζητεί πώς και πώς ένα νέο εχθρό σε επίπεδο τρομοκρατίας γιατί δεν έχει πια να πει τίποτα πια για τον Ψυχρό Πόλεμο. Μα τον είχε νικήσει. Ενώ τώρα, θα δείτε στις ταινίες δεν θα πω σε ποιες πλατφόρμες θα τις δείτε, τέλος πάντων ξέρετε, θα δείτε ότι το ψυχροπολεμικό εμφανίζεται πολύ πιο έντονα και δεν οφείλεται μόνο στο τι έγινε στη Νέα Υόρκη το 2001. Αυτό ήταν το μεγάλο υπόβαθρο, αλλά μετά αυτό ενισχύθηκε και εδώ βλέπουμε την τελευταία δεκαετία πολύ αυτό το ψυχροπολεμικό στοιχείο να εμφανίζεται από εδώ κι από κει και να βλέπουμε ότι κάποια χώρα προσπαθεί να επηρεάσει μία άλλη χώρα και άλλη χώρα προσπαθεί να την σώσει, ενώ επίσημα είναι ουδέτερη. Φτάσαμε λοιπόν τώρα στο επίπεδο να λέμε ότι η Φινλανδία και η Σουηδία προχωρούν μια χαρά στο να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ. Άμα το σκεφτείτε ότι η Φινλανδία έχει ζήσει πόλεμο με τη Σοβιετική Ένωση το ’39, ότι υπάρχει το σύμφωνο μεταξύ των σοβιετικών και των ναζί για να μπορεί η Σοβιετική Ένωση να αρπάξει χωρίς κανένα πρόβλημα κομμάτια της Φινλανδίας, ότι από το ’39 έως το 2022 η χώρα είναι ουδέτερη και ξαφνικά λέμε ότι μπορεί τον Ιούνιο να έχει ήδη περάσει πολλά από τα εμπόδια για να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ όσο πιο γρήγορα γίνεται. Άρα ένα πράγμα που δεν έγινε σε δεκαετίες, χάρη στο ουκρανικό, θα γίνει σε μερικούς μήνες. Αυτό το έχετε καταλάβει; Αυτό για μένα είναι μία συστολή του χρόνου, ιδεολογική συστολή του χρόνου. Ξαφνικά οι άνθρωποι που ζουν στην Φινλανδία και δεν έχουν ζήσει όλα αυτά γιατί δεν έχουν γεννηθεί όλοι πριν το ’39 για να ξέρουν τι γίνεται, δεν ξέρουν καλά όλοι για τα κατεχόμενα τους, βλέπετε και για τα δικά μας στην Ελλάδα και στην Κύπρο, ποιος τα ξέρει καλά, θεωρούν ότι είναι φυσιολογικό γιατί πρέπει να ενεργοποιηθεί το άρθρο πέντε. Εγώ δεν είδα ποτέ τόσες αναφορές στο άρθρο πέντε από τα 14 άρθρα που έχει το ΝΑΤΟ, όπου συστηματικά τώρα το συζητάμε σαν ένα πλαίσιο που είναι κοινό και σας υπενθυμίζω ότι αρχικά το άρθρο πέντε δεν είχε αυτή τη διατύπωση. Αρχικά το ΝΑΤΟ ήταν η Ευρώπη να προστατευθεί από την Αμερική και η Αμερική είπε τουλάχιστον να το διατυπώσουμε συμμετρικά: όποιος χτυπηθεί θα βοηθηθεί από όλους τους άλλους, ενώ βέβαια εκείνη την εποχή όλοι καταλάβαιναν, το 1949, ποιος θα χτυπούσε την Αμερική και ποιοι από τα μέλη τα ιδρυτικά θα πήγαιναν να την προστατέψουν, με ποια δυνατότητα, εφόσον είχαμε τελειώσει τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και όλοι ήξεραν σε ποια κατάσταση είναι η Ευρώπη. Θα μπορούσε να παίξει ο Καναδάς, η Ευρώπη με πολύ μεγάλη δυσκολία, απλώς το διατυπώσαμε με αυτόν τον τρόπο. Άρα αυτό σημαίνει τι, αν δούμε την μεγάλη εικόνα: βλέπουμε ότι η Σοβιετική Ένωση ήδη με την νέα πολιτική της στα οικονομικά δεν τα έχει βγάλει πέρα, προσπάθησε να κάνει κάτι με την Comecon, δεν τα έβγαλε πέρα και από την άλλη πλευρά βλέπουμε ότι μία δομή που υπάρχει από το 1949, όπως είναι το ΝΑΤΟ και όπως είναι και η Ευρωπαϊκή Ένωση από το 1957, είναι δομές που έχουν γίνει αληθινές υπερδομές που τελικά έχουν αποδειχτεί ότι είναι πιο ανθεκτικές από ότι πιστεύαμε και συνεχίζουν να παράγουν προστασία στα κράτη μέλη τους σε βαθμό που άλλα κράτη θέλουν να γίνουν μέλη και όχι μόνο για το θέμα του ΝΑΤΟ, αλλά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Άρα αυτό είναι το ενδιαφέρον για μένα, γιατί ζούμε μια δεύτερη περίοδο όπου μπορούμε να μιλήσουμε εμείς για αναδίπλωση, αυτό είναι το πιο ωραίο της υπόθεσης. Άρα έχουμε από τη μία πλευρά μία κακή ανασυγκρότηση της Σοβιετικής Ένωσης, ενώ έχουμε τώρα μία ξεκάθαρα πετυχημένη αναδίπλωση του ΝΑΤΟ και ως συνέπεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Γιατί θα έχει ενδιαφέρον να το σκεφτείτε ορθολογικά, ειδικά μετά το Brexit, να έχουμε χώρες που να έρχονται και να γίνονται νέα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ φαντάζομαι ότι πολλοί από σας θεωρούσατε ότι τώρα τελείωσε το θέμα, τι το συζητάμε. ακόμα και στην Ελλάδα.

– Βασιλική: Αυτή η διαφορά ανάμεσα στην αναδίπλωση και στην ανασυγκρότηση είναι αυτή που έχει τις άμεσες επιπτώσεις στην αποτελεσματικότητα;

– Δάσκαλος: Όχι είναι το ανάποδο, αν θες είναι η αποτελεσματικότητα που προκαλεί. Σκέψου τον υπολογιστή σου, όταν κάνεις ανασυγκρότηση, αλλάζεις υπολογιστή; Όχι, απλώς λειτουργεί κάπως καλύτερα με τους πόρους που έχει. Άμα κάνεις αναδίπλωση, μπορεί ουσιαστικά να κάνεις στον υπολογιστή αναβάθμιση. Όταν κάνεις μια αναβάθμιση, δεν είσαι καν υποχρεωμένη να κάνεις ανασυγκρότηση, γιατί φέρνοντας πολύ μεγάλη μνήμη και άλλους πόρους μπορεί να λειτουργήσει σχεδόν ανεξάρτητα. Ο άλλος δεν έχει τίποτα άλλο να κάνει. Λειτουργούν με τον ίδιο υπολογιστή και κάνουν απλώς ανασυγκρότηση και προσπαθούν να τον βάλουν να τρέχει πιο γρήγορα, αλλά ο υπολογιστής έχει τις ίδιες δυνατότητες εξαρχής, άρα μπορεί να κάνει το βέλτιστο από αυτό που πήραν, δεν μπορεί να κάνει περισσότερο. Ενώ όταν κάνεις μία αναβάθμιση μπορεί ο επόμενος υπολογιστής σου, που είναι ο ίδιος βέβαια, να είναι τόσο αναβαθμισμένος που δεν τον αναγνωρίζεις κι εσύ, γιατί του έχεις προσθέσει μνήμη, του έχεις αλλάξει processor ,μπορεί να το έχεις βάλει να είναι πολλαπλό εκεί που είχε μόνο μερικά, αλλάζει. Άρα φαντάσου ότι η αναδίπλωση είναι πέρα από την αναβάθμιση, ενώ η ανασυγκρότηση είναι πιο κάτω. Η ανασυγκρότηση είναι απλώς μια καλύτερη διαχείριση των πόρων που έχεις. Αλλά καλύτερη διαχείριση ξέρεις ποια είναι Βίκυ; Σβήνεις όλα αυτά τα αρχεία που έχεις σ’ έναν υπολογιστή, του κάνεις ένα κανονικό restart, ό,τι θες και τότε λες εγώ τον έχω σαν να τον έχω αγοράσει τώρα στην καλύτερη περίπτωση, εγώ σου λέω όμως ότι αυτό έχει παλιώσει. Ενώ τώρα, όταν θα μιλάμε για το ΝΑΤΟ, δεν θα μιλάμε μόνο για τις παλιές δομές. Θα μιλάμε για νέες δομές όπου κατάφερε το ΝΑΤΟ να απορροφήσει ουδέτερες χώρες, οι οποίες δεν θα είναι πια ποτέ ουδέτερες, γιατί κατάλαβαν από ποια πλευρά κινδυνεύουν. Αυτό είναι μια τεράστια νίκη. Κι άμα το κοιτάζαμε σε επίπεδο υψηλής στρατηγικής, είναι σαν να έχουμε καταφέρει να φέρει χώρες μαζί μας, η μία που κινδύνεψε και έδωσε τον συναγερμό. Όλοι ενεργοποιήθηκαν εκείνη τη στιγμή, γιατί άμα το άφηναν, θα είχαν την Ουκρανία, τη Μολδαβία, τη Φινλανδία, τη Σουηδία. Αναβάθμιση, ανασυγκρότηση και αναδίπλωση ι από τους μεν και τους δε και τώρα ξαφνικά λέμε ότι στην Ουκρανία θα επιταχύνουμε τις διαδικασίες για να μπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Στη Φινλανδία θα επιταχύνουμε τις διαδικασίες για να μπει και στο ΝΑΤΟ. Αυτό στις αρχές Ιανουαρίου ποιος θα έλεγε στους Φινλανδούς ότι μπορεί μέσα στο 2022 να είναι στο ΝΑΤΟ, ούτε καν, όχι σαν όραμα ούτε καν ουτοπία, αδιανόητο, δεν θα το συζητούσαν. Θα έλεγαν, μα εμείς είμαστε ουδέτεροι. Άρα είναι τεράστια η διαφορά και για μένα σε επίπεδο υψηλής στρατηγικής έχουμε ζήσει ήδη μία τεράστια νίκη, την οποία δεν την έχουμε ερμηνεύσει ως τεράστια ήττα μιας fake power. Άρα ακόμα και αυτό που λένε τώρα, που λέγαμε στα προηγούμενα podcast με τη Μαριούπολη, είναι πάλι μία fake victory, αφού ξέρουμε ότι είναι εκεί μέσα οι Ουκρανοί, γιατί λένε ότι έχει τελειώσει το θέμα; Δεν ξέρουν πώς να το κάνουν αλλιώς. Άρα είναι αυτό που λέμε το δυνητικό, ζουν σε έναν κόσμο που είναι virtual, σε αυτόν τον κόσμο νικούν. Άμα ήμασταν στη θεωρία διακλαδώσεων, θα λέγαμε απλώς ότι η Σοβιετική Ένωση δεν είναι ποτέ στο σωστό κλαδί, αλλά σίγουρα υπάρχει ένα κλαδί που νικάει. Μόνο που εμείς ζούμε σε αυτό που δεν νικάει, για να το χαρεί και ο Fraïssé και ο Everett.

– Βασιλική: Να είστε καλά Δάσκαλε.

– Μελπομένη: Ήταν κορυφαία αυτή η ενημέρωση Δάσκαλε, ευχαριστούμε.