Τα κατεχόμενα δεν ήταν πια για αυτούς μια αφηρημένη έννοια ούτε μία μοναδική. Στην αρχή ο κάθε λαός πιστεύει ότι τα κατεχόμενα είναι μία ειδική δυστυχία που τον αφορά αποκλειστικά. Υπήρχε άλλωστε η ανάλογη σκέψη και για την γενοκτονία. Μετά από προσπάθειες και υπερβάσεις γινόταν αντιληπτή η πολλαπλότητα του γεγονότος. Ακόμα και η ίδια η εισβολή δεν είχε τίποτα το μοναδικό, ήταν απλώς μια πράξη βαρβαρότητας που ετοίμαζε μια θλιβερή συνέχεια. Αν δεν υπήρχε αντίσταση, η βαρβαρότητα συνέχιζε ακάθεκτη τις απάνθρωπες κινήσεις της. Στην αρχή όλες αυτές οι γνώσεις φαίνονταν να είναι μόνο θεωρητικές. Αλλά τώρα που πάλευαν για την απελευθέρωση των κατεχομένων, έβλεπαν ότι μία νέα βάρβαρη εισβολή στην Ουκρανία ακολουθούσε το σχήμα μιας γενοκτονίας που περνούσε από όλα τα στάδια που είχε περιγράψει ο Stanton. Δεν είχαν αντιληφθεί τη σοβαρότητα της πρώτης εισβολής στην Κριμαία. Όμως τώρα και ο πιο αγνός έβλεπε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο τη βαρβαρότητα εν δράσει να διαπράττει ένα Δεύτερο Γολοντομόρ και να χρησιμοποιεί και πάλι τις ίδιες τεχνικές που είχε εφαρμόσει το 1931 και το 1932.