Είδε το πρόσωπό του από κοντά, τόσο κοντά που ένιωθε την ανάσα του πάνω στο βρεγμένο κορμί της.  Είχε τυλιχτεί πάνω σαν σημαία.  Ήταν χαρούμενη. Δεν ζήτησε τίποτα άλλο, αλλά άρχισε να τον ξεντύνει για να νιώσει εντελώς το δέρμα του πάνω της μέσα στη θάλασσα. Δεν αντιστάθηκε. Ένιωθε κάθε της κίνηση. Σιωπηλά του μιλούσε μόνο με τα δάκτυλά της. Όταν κατάλαβε τον ρυθμό, άρχισε και αυτός τους δακτυλισμούς του σαν να ακουμπούσε ένα δερματόδετο βιβλίο, μόνο που ήταν η ψυχή της και τίποτα λιγότερο. Δεν εγκατέλειψε την επιφάνειά της, γιατί ήξερε πόσο της άρεζε, αλλά έφερε άλλες ενισχύσεις που έβαλαν μέσα της το φως του ουρανού για ν’ αγγίξει τον ορίζοντα. Έτσι ενώθηκαν ξανά στη θάλασσα της απελευθέρωσης όσο πιο βαθιά μπορούσαν. Με την αγκαλιά τους κοίταζαν τον Πενταδάκτυλο, κανείς δεν μπορούσε τόσες δεκαετίες να τον φανταστεί ελεύθερο κι όμως αυτό έκαναν τώρα. Το εγκλωβισμένο μέλλον είχε απελευθερώσει το αγνοούμενο παρελθόν. Έτσι έφτασαν μαζί όπως πάντα.