Ένιωθε τη ζέστη. Έσταζε όλο το κορμί. Αλλά ήξερε τον λόγο. Είχε φτάσει στον προορισμό της απέναντι στη θάλασσα, αλλά την ένιωθε βαθιά μέσα της, έτοιμη να ξεχειλίσει σαν το κύμα που έσπαζε χωρίς ποτέ να σταματά. Διότι ο πίνακας χρειαζόταν περισσότερο από μια πινελιά. Αυτό το είχε δει με τα ίδια της τα μάτια και δεν ήταν ανάγκη να πιστεύει στο υπερφυσικό, αφού είχε στο μυαλό της την ίδια την πραγματικότητα. Όταν πάρκαρε μόνο αντιλήφθηκε πόσο είχε ιδρώσει πάνω στο τιμόνι, αλλά μόνο όταν βγήκε κατάλαβε ότι το μαγιό της είχε αφήσει ίχνος πάνω στο κάθισμα. Κι έπαθε σοκ, γιατί δεν περίμενε ότι θα την άγγιζε τόσο πολύ η πολλαπλή εικόνα που είχε ανακαλέσει στο μυαλό της. Είχε φανταστεί κάθε λεπτομέρεια αναδρομικά και τώρα η ψυχή της ήταν χαρούμενη σαν να είχε δει την ίδια την ιστορία που είχε φέρει αυτό το αποτέλεσμα, ζωντανά, μπροστά της. Μπήκε αμέσως μέσα στη θάλασσα για να μοιραστεί τη χαρά της με το απέραντο γαλάζιο που χάιδευε το νησί της Αφροδίτης.