Κανείς δεν είχε πιάσει τόσο ζεστές πέτρες.
Ήταν σαν μαύρα βόλια της φύσης
που είχε πλάσει ένα ηφαίστειο.
Κι όμως τώρα τα είχε στα χέρια της
αλλά είχε την εντύπωση
ότι είχαν φτιαχτεί για εκείνη
για αυτό και τις είχε γευτεί
για να ζήσει εσωτερικά την υφή τους
και να κλείσει το στόμα
σε κάθε φωνή που θεωρούσε
ότι ήταν αδύνατο.
Διότι από την αρχή
και πέρα από τις αναστολές
ήταν έτοιμη να κάνει την υπέρβαση
που άλλες δεν μπορούσαν
ούτε καν να φανταστούν.
Αλλά μόνο όταν η γλώσσα έγινε φως
για να καλύψει τη σκοτία
έγινε το θαύμα που περίμενε
και άλλαξε ο κύκλος
της πολυκυκλικότητας
για να ζήσει τη βαθύτητα
της χιλιετίας.