Από την αρχή η ουσία ήταν παντού. Είχε ανακαλύψει τα ίχνη της μετά την Αποκάλυψη. Αλλά είχε καταλάβει ότι προϋπήρχε. Την είχε βρει από τα πρώτα εδάφια της γένεσης αλλά δεν είχε συνειδητοποιήσει πόσο σημαντική ήταν για το μέλλον. Δεν ήταν μόνο μια κληρονομιά αλλά διαθήκη. Το είχε αντιληφθεί με την πίστη που δε βασιζόταν στην πρώτη αλλά μόνο στη δεύτερη. Και αυτή η παρουσία είχε αλλάξει τα πάντα. Αυτό ήταν και το δώρο της πίστης. Δεν ήξερε ότι από εκεί θα ερχόταν και η έκσταση. Η ουσία που είχε ανακαλύψει στα κείμενα, υπήρχε και στα αντικείμενα. Χρειάστηκε βαθύτητα για να το μάθει. Τίποτα δεν ήταν εύκολο. Η πραγματικότητα ήταν μία αρχή. Αφού αυτή έβλεπε τις πρώτες νότες ανάμεσα στους θορύβους, τις πρώτες πινελιές ανάμεσα στα χρώματα. Σιγά σιγά είχε βρει όλο και περισσότερα αντικείμενα που είχαν έρθει σ’ επαφή με τα αντικείμενα για να δημιουργηθεί η σχέση που με την πάροδο του χρόνου έγινε δεσμός. Η διακριτικότητα ήταν η άλλη ιδιότητα που είχε αξιοποιήσει για να ζήσει πολυκυκλικά το έργο. Πολλοί διάβαζαν τα κείμενα σαν να ήταν απλώς νουβέλες. Πολλοί άκουγαν τις παρτιτούρες σαν να ήταν απλώς συνθέσεις. Και πολλοί έβλεπαν τους πίνακες σαν να ήταν απλώς εικόνες. Αλλά η πίστη άλλαζε τα πάντα και τώρα έβλεπε την ουσία και το πάθος του φωτός.