Το δωμάτιο ήταν πάντα το ίδιο με τα ίδια αντικείμενα. Υπήρχε όμως μία αναδιοργάνωση. Έπρεπε να γίνει χώρος για την προετοιμασία ενός άλλου έργου που απαιτούσε περισσότερο χώρο. Μετακινήθηκαν οι πίνακες και τα μουσικά όργανα για να γίνει η πρόβα με το κλαρίνο. Μπορούσε επιτέλους να μετακινηθεί στο σύνολο του δωματίου για να ζήσει η μουσική της άλλης εποχής. Η μετατροπή ήταν θεμελιακή αφού χρειάστηκε να συνδυαστούν το τσέλο και το κλαρίνο στο πνεύμα της ακολουθίας του Bach. Οι κλασικές ακολουθίες έγιναν καινοτόμες. Το κλαρίνο έπαιζε το κομμάτι του τσέλου. Και αυτό εξέταζε κάθε δακτυλισμό του πρώτου. Ακούστηκε ένα άλλο δοξάρι και ταυτόχρονα μία άλλη αναπνοή πιο βαθιά που λειτουργούσε πολυκυκλικά σαν δεσμός. Δεν ήταν πια απλά μία επαφή ή μία σχέση. Λειτουργούσαν αρμονικά κανένα από τα όργανα δεν ήταν πραγματικά της συγχορδίας. Το τσέλο σπάνια και το κλαρίνο ποτέ. Αλλά έπαιζαν μαζί. Το σόλο του κλαρίνου ήταν τόσο εντυπωσιακό που το τσέλο συντονιζόταν σαν να άλλαζε χρώμα  μπροστά στο ακαταμάχητο θέαμα που ξεχείλιζε παντού. Είχε πιστέψει ότι τα είχε ακούσει όλα εκείνο το πρωί, αλλά μετά από μερικές ώρες το κλαρίνο επανερχόταν ακόμα πιο δυνατό χωρίς καν να φτάσει στα όριά του γιατί ήταν της τεράστιας προσφοράς.