Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια γιαγιά που ήθελε να ετοιμάσει μια συνταγή που είχε από παλιά. Δεν έβρισκε όμως τα γυαλιά της κι έβαλε τον εγγονό της να της τη διαβάζει. Ήταν τόσο αγχωμένη που ξέχασε πόσο μικρός ήταν. Αλλά δεν είχε σημασία, γιατί η αγάπη του ήταν τόσο μεγάλη που αποφάσισε να διαβάσει και αυτά τα καλλιγραφικά γράμματα μιας άλλης εποχής. Η κουζίνα ήταν μικρή, αλλά χωρούσαν. Αυτός κάθισε δίπλα στο τραπέζι, αλλά πλάγια, για να μην ενοχλεί τη γιαγιά του. Της είπε πρώτα όλα τα υλικά και της υπενθύμιζε πού ήταν, όταν έψαχνε. Έτσι έκανε κι όταν της έλεγε ποιες χρωματικές κλωστές έπρεπε να πάρει για να πετύχει τον πίνακα που απεικόνιζε το κεντητό της. Κι εκεί ήταν πάντα σοβαρός, γιατί ήταν τα μάτια της. Έτσι και τώρα, έκανε τον βοηθό, αλλά έμοιαζε με διευθυντή ορχήστρας που παρακολουθούσε τη σολίστα. Εκείνη, όπως πάντα, είχε ένα βασιλικό ύφος. Η αγάπη της ήταν πηγαία. Ήταν ο μικρός της άνθρωπος, τίποτα άλλο δεν είχε σημασία. Κι αν τα χέρια της ήταν γεμάτα αλεύρι, πάλι θα τον αγκάλιαζε, άλλωστε κι αν τον λέρωνε, αυτή θα τον έπλενε.