Εξετάσαμε τα πρώτα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τον σεβασμό και τώρα θα θέλαμε να πάμε λίγο πιο βαθιά  και να δούμε τον σεβασμό όχι μόνο σαν ένα πλαίσιο αποδοχής μιας πραγματικότητας, αλλά και ως ένα εργαλείο που παράγει ένα έργο, διότι δημιουργεί ένα καταλυτικό πλαίσιο.  Έχουμε την εντύπωση ότι ο σεβασμός ξεκινάει ουσιαστικά μετά το τέλος της πράξης, αλλά στην πραγματικότητα ο σεβασμός μπορεί να είναι και αυτός που προϋπάρχει. Το βλέπουμε συχνά, όταν εξετάζουμε τα θέματα της πίστης, ότι όταν δεν είναι κατανοητό το έργο και πρέπει να γίνει,  χρησιμοποιούμε τον σεβασμό για να προετοιμάσουμε την αποδοχή του έργου λέγοντας ότι αυτός που το έκανε είναι ήδη άξιος. Στη συνέχεια βέβαια φαίνεται το έργο και αυτό γίνεται απόλυτα κατανοητό. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο σεβασμός λειτουργεί και σαν προετοιμασία του έργου, που άμα δεν υπάρχει αυτή η προετοιμασία, αυτή η επινόηση δεν γίνεται κατανοητή. Άρα όταν το ξέρουμε από πριν, σημαίνει ότι ο σεβασμός μπορεί να είναι και πριν και μετά το έργο. Κι όταν λοιπόν το ξέρουμε από πριν, βρισκόμαστε σε μία φάση ετοιμότητας και όχι πια αναμονής. Διότι ξέρουμε τι θα συμβεί, ξέρουμε πώς θα λειτουργήσει καταλυτικά το πλαίσιο και μετά μπαίνουμε στο πεδίο, στο πεδίο δράσης και  στο πεδίο μάχης.  Έχει λοιπόν μεγάλη σημασία να δούμε ότι σ’ αυτό το επίπεδο χρησιμοποιείται ιστορικά στην Ανθρωπότητα ένας κώδικας που δείχνει ότι υπάρχει αυτός ο σεβασμός και το βλέπουμε βέβαια και στη σχέση που υπάρχει μεταξύ του Χριστού και των Αποστόλων. Στην πραγματικότητα δεν έχει ανάγκη να τους πείσει για την αξία του, διότι υπάρχει αυτός ο σεβασμός και μάλιστα θα μπορούσαμε να πούμε στη συγκεκριμένη περίπτωση ότι ακόμα κι αν υπάρχει σεβασμός και αγάπη από τους Αποστόλους προς τον Χριστό, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι η αξία του είναι κατανοητή. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο σεβασμός είναι ένα ενδιάμεσο προς την αναγνώριση της αξίας, είναι βέβαια και αυτός από μόνος του μια αναγνώριση αξίας, αλλά όταν αυτή η αξία είναι υπερβατική, τότε χρειάζεται μία πολλαπλή κατανόηση και μία βαθύτητα η οποία δεν είναι αμέσως προσβάσιμη. Μπορούμε λοιπόν να πούμε ότι στο πλαίσιο της κατανόησης της αξίας ο σεβασμός είναι μια προετοιμασία και μάλιστα ο πρώτος κύκλος ουσιαστικά της πολυκυκλικής δράσης, η οποία μετά την υπέρβαση, επιτρέπει την κατανόηση της επινόησης και στη συνέχεια την αποδοχή της αλλαγής φάσης. Βλέπουμε αντιθέτως ότι όταν δεν υπάρχει αυτός ο σεβασμός, στην πραγματικότητα δεν υπάρχει και αποδοχή της πραγματικότητας. Το βλέπουμε π.χ. στα ιδεολογικά θέματα, όταν κάποιος λόγω κάποιας ιδεολογίας δεν μπορεί να αποδεχτεί αυτό που βλέπει, γιατί είναι εναντίον της ιδεολογίας του και ουσιαστικά δεν σέβεται πρώτον την πραγματικότητα, αλλά ούτε και τον εαυτό του γιατί είναι απλώς ένας σκλάβος ενός συστήματος. Το πρώτο πράγμα που βλέπουμε στην ανθρώπινη επανάσταση που παράγει ο Θεάνθρωπος, είναι ότι προσφέρει την ελευθερία, για να μην υπάρχει πια κανένα πλαίσιο για τα δεσμά και ουσιαστικά μετά τη σχέση δημιουργεί τον δεσμό, ο οποίος λειτουργεί λόγω του σεβασμού, και είναι αυτός που επιτρέπει, μετά τη δράση της βαθύτητας, την αναγνώριση μόνο αρχικά της αξίας, αλλά στη συνέχεια και της αρμονίας. Γιατί είναι μια μορφή που δεν έχει ισορροπία, γιατί η ισορροπία δεν έχει απαραίτητα αρμονία. Άρα η αρμονία είναι αυτή που θα καθοδηγήσει και το μονοπάτι της τελειότητας. Μπορούμε λοιπόν να πούμε ότι ο σεβασμός είναι ένα αρχικό στάδιο για την αποδοχή της αλλαγής φάσης και αλλαγής κύκλου, όταν υπάρχει αρμονία και τότε υπάρχει η μεταμόρφωση, που επιτρέπει να αγγίξουμε την τελειότητα.