Μόνο μετά την υπέρβαση αναρωτήθηκε πώς ήξερε κι αυτή την αρχαία παράδοση, αλλά θυμήθηκε ότι το πνεύμα του χαμαιλέοντα επέτρεπε και τα χρονικά ταξίδια. Δεν ήταν μόνο γνώσεις, αλλά και βιώματα άλλης εποχής που ζούσαν μέσα του κι ήθελε να τα μοιραστεί για να μη χαθεί η μνημοσύνη της χαράς της ψυχής. Δεν σταματούσε ποτέ στα όρια του σώματος, αφού η ψυχή ήταν ικανή να ξεχειλίσει, μπορούσε να διεισδύσει και μέσα της. Ποτέ δεν είχε ζήσει πριν τη συνάντηση των ψυχών στο ίδιο σώμα. Είχε γίνει η ζώνη επαφής του δεσμού, γιατί αυτές οι ψυχές γίνονταν το ένα. Παθητικά ο ουρανός αγκάλιαζε τη θάλασσα κι εκείνη τον φιλούσε με τα κύματά της. Εκείνος ένιωθε το καθένα να σπάζει πάνω μ’έναν ρυθμό πολυκυκλικό. Δεν ήξερε ότι ήταν δυνατόν η τεράστια ψυχή να μπει στο σώμα της για ν’ απελευθερώσει την ψυχή που ήταν εγκλωβισμένη μέσα στο σώμα της. Και τότε κατάλαβε ότι η ελευθερία της ήταν το δώρο του. Έτσι έφτασε και μετά το τέλος στην τελειότητα.