Κάθε πρωί που ξεκινούσε, χιόνιζε μέσα στο αυτοκίνητό της. Κι όταν έφτανε στο σπίτι, το είχε στρώσει. Δεν υπήρχε μυστικό και το έλεγε αμέσως. Άλλωστε υπήρχαν και αποδεικτικά στοιχεία. Χειροπιαστά μάλιστα. Πήγαινε αμέσως στο δωμάτιο να ζεσταθεί γιατί ήξερε ότι είχε διατηρηθεί η θερμότητά του κι όχι μόνο αφού ένιωθε και το φρέσκο του πίνακα. Έβλεπε τη συνέχεια του έργου και απολάμβανε την ουσία σαν να ήταν παρούσα η απουσία του. Κάθε στίγμα που είχε αφήσει είχε δημιουργήσει ίχνος που μπορούσε ν’ αγγίξει κι όχι μόνο με το βλέμμα της. Το έβλεπαν στο βλέμμα της πόσο χιόνι είχε πέσει. Έτσι θυμήθηκαν και την παράδοση του σιροπιού. Έσταζε το σιρόπι πάνω στο χιόνι κι η επαφή το μετέτρεπε σ’ ένα πανέμορφο γλυκό που έπρεπε να δοκιμάσει η γλώσσα και να γευτεί το στόμα. Κάθε πινελιά του πίνακα, ήταν δώρο ζωής που απελευθέρωνε τις ψυχές. Είχαν βρει δίπλα του, το λευκό φτερό με το οποίο έγραφε τις νύχτες όταν κοιμόντουσαν περιμένοντας να ξημερώσει ο κόσμος που θα έπλαθε εκείνο το πλατύ χαμόγελο. Αυτό είχε τη βαθύτητα της αρμονίας. Αυτό έμοιαζε με τη βάση που στεκόταν κάτω από την πηγή φωτός.