Αυτό ήταν το παράδοξο. Ενώ έκανε πολύ κρύο, ήταν πολύ ζεστό το γλυκό της νύχτας. Έτσι θυμήθηκε τη νορβηγική ομελέτα. Ήθελε να φανταστούν πώς τα χτυπημένα ασπράδια επέτρεπαν αυτό το παράδοξο. Η θερμική μόνωση ήταν η εξήγηση, αλλά θα το έψαχναν μετά. Εκείνη τη στιγμή σκεφτόταν πώς θα γεννιόταν το αυθόρμητο συναίσθημα με το θέαμα του χιονιού που πέφτει ασταμάτητα για να ποτίσει με τον δικό του τρόπο την ψυχή. Έτσι άρχισε να γίνεται σιγά σιγά το γλυκό μέσα στη νύχτα κι όταν πια το λευκό, που είχαν παραγάγει τα χτυπημένα ασπράδια με μαεστρία, έγινε αχώρετο, τότε ήρθε η στιγμή της φωτιάς και το φως ήρθε από τη φλόγα που έγλειφε το λευκό με λαχτάρα σαν να ήταν πηγή ζωής που έδινε το φιλί της ψυχής. Η φωτιά έγλειψε το φως με πάθος. Η υπέρβαση του πόθου ήταν πια αλήθεια που αναζητούσε τη νιρβάνα χωρίς να ξέρει το μέγεθος της αρμονίας. Το γλυκό της νύχτας την είχε μεταμορφώσει σαν το έργο του Schönberg κι έβλεπε με τους κάλυκες της γεύσης που είχε καταπιεί το φως για να ζήσει η ψυχή την τελειότητα μετά το τέλος.