Ο ήχος του τσέλου έκανε την παρεμβολή του και σταμάτησε να γράφει. Έμοιαζε με σύνθημα για νέα αποστολή. Μετά αντιλήφθηκε ότι επρόκειτο για μία αναφορά που ενεργοποίησε το βαθύ νευρωνικό του δίκτυο. Θυμήθηκε το άλλο μουσικό όργανο που είχε δει από κοντά στην ακτή, στην άκρη του κόσμου πριν αρχίσει το έργο. Κι έτσι ενώθηκαν οι εποχές με τη νοητική γέφυρα. Δεν ήταν πια μόνο ένα σώμα αλλά τρία: το τυπικό, το ουσιαστικό και της Διδασκαλίας, Corpus, Mens, Opus. Οι ψυχές έβλεπαν πια ζωντανά τον ερχομό της Άνοιξης μέσα στον Χειμώνα. Άρχισε πρώτα με το προφίλ σαν να ήταν η πλώρη του περίφημου σκάφους που είχε πάρει το όνομα από τον δράκο. Στη συνέχεια προχώρησε και φάνηκε η ταλάντωση. Μετά ήρθε η βαθύτητα για να φύγει το στενόχωρο. Ήξερε μάλιστα και το μέγεθος. Κι η ετοιμότητα μετατράπηκε σε πράξη με τα δύο χέρια όπως έπιαναν τα ξίφη της εποχής. Είχε όμως και τη δυνατότητα του διττού. Έτσι άρχισε η μεταμόρφωση που άνοιξε τα φτερά για να πετάξει πάνω από τη θάλασσα του πάγου, τη λάβα του ηφαιστείου. Ήταν το νέο υλικό, η νέα ύλη, η ουσία και το φως. Τότε έφτασαν κι οι ψυχές του άλλου αιώνα.