Πριν αρχίσει τη μελέτη του επόμενου κεφαλαίου, έπιασε το μαντολίνο του γιατί είχε θυμηθεί το βιβλίο με τις παρτιτούρες της Ιρλανδίας που του είχαν κάνει δώρo στην Αμερική… Το κομμάτι ήταν γραμμένο για ιρλανδικό banjo τενόρο. Είχε όμως τις ίδιες χορδές με το μαντολίνο και αυτό του επέτρεπε να το ζήσει ζωντανά με τα δάκτυλά του. Κι αν ο ήχος ήταν διαφορετικός, οι δακτυλισμοί ήταν σχεδόν οι ίδιοι. Οι διαφορές προερχόταν από το μήκος της ταστιέρας. Δεν ήταν όμως πρόβλημα γι’ αυτόν. Τα μουσικά όργανα δεν αποτελούσαν εμπόδια, αντιθέτως τον βοηθούσαν να μπει στο πνεύμα των άλλων τόπων. Κι αυτό ένιωσε μόλις άρχισε να παίζει αυτή τη νέα παρτιτούρα. Ο ήχος άρχισε να του υπενθυμίζει μνήμες που δεν είχε αποκτήσει γιατί τις ζούσε χωρίς περιορισμό. Το πνεύμα του μεταφέρθηκε στην Ιρλανδία σαν μια αναγκαία προετοιμασία για τα επόμενα στάδια της διαδρομής του παρελθόντος. Ακόμα κι αν οι ψυχές δεν είχαν ζητήσει τίποτα, περίμεναν τα πάντα. Έτσι είδε το γαλάζιο δέρμα δίπλα στο μαντολίνο με τον περίτεχνο διάκοσμο που είχε γεννηθεί σε άλλη χώρα. Αλλά κι εκεί είχαν βρεθεί οι απόγονοι των προγόνων της ιστορίας του μέλλοντος. Έτσι έζησαν οι γέφυρες.